Η «μοναξιά» του Σαββατοκύριακου

Στις αρχές του μήνα εγκατέστησα στο ταπεινό αυτό ιστολόγιο έναν ηλεκτρονικό «κατάσκοπο» που με ενημερώνει για την επισκεψιμότητα του blog, δίνοντας ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως: αριθμό μοναδικών επισκεπτών, γεωγραφική προέλευσή τους, ιστοσελίδα μέσω της οποίας έφθασαν εδώ κ.ά. Παρατηρώντας τα στοιχεία, διαπίστωσα ότι τα Σαββατοκύριακα (ελληνιστί γουηκέντ) καταγράφεται κατακόρυφη πτώση της επισκεψιμότητας. Την πρώτη φορά οφειλόταν στο Πάσχα. Τη δεύτερη φορά είχαμε την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα: σημειώθηκε αύξηση, αλλά αυτό προέκυψε χάρη στην αναδημοσίευση του πρώτου post για την αθλητική βία στο e-rooster. Την τρίτη φορά δεν υπήρχε αργία ή άλλη δικαιολογία για τη μείωση. Το ίδιο χθες. Και φαντάζομαι πως ούτε αύριο θα αλλάξουν τα πράγματα (αν και η εγγύτητα με την Πρωτομαγιά γεννά υποψίες για άδειες «από τη σημαία» και τα συναφή).

«Σιγά την ανακάλυψη!», θα μου πείτε. Ούτε εμένα θα με ξάφνιαζε, αν -στην προσπάθειά μου να ερμηνεύσω το φαινόμενο αυτό- περιοριζόμουν στην πιθανότητα να οφείλεται στον λαμπερό ελληνικό ήλιο. Ο καιρός «χαμογελά» και όσοι μπορούν -των bloggers και όλων των χρηστών του Διαδικτύου συμπεριλαμβανομένων- δεν χάνουν την ευκαιρία για, μικρότερες ή μεγαλύτερες, αποδράσεις. Μαγεμένοι από τα κάλλη της φύσης, εγκαταλείπουν την οθόνη και το πληκτρολόγιο για να απολαύσουν τις μυρωδιές της εξοχής. Λογικό δεν είναι;

Ασφαλώς! Εντούτοις, μήπως παράλληλα συμβαίνει και κάτι άλλο; Μήπως τελικά το μεγαλύτερο ποσοστό των χρηστών του Internet, αλλά και των ιστολόγων ειδικότερα, «σερφάρει», «σχολιάζει», «γράφει» από το γραφείο; Και αν ναι, πώς; Ξεκλέβοντας χρόνο από τη δουλειά, παραμένοντας περισσότερες ώρες...; Η δουλειά εμπνέει για συγγραφή σχολίων και posts ή απλά για παρακολούθηση όσων γράφουν άλλοι;

Η πολλά υποσχόμενη ερευνητική δουλειά του Ζαφείρη Καραμπάση, στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού προγράμματος του Παντείου Πανεπιστημίου «Δυνητικές Κοινότητες: Κοινωνιο-Ψυχολογικές Προσεγγίσεις και Τεχνικές Εφαρμογές», θα δώσει απαντήσεις στο θέμα αυτό και σε πολλά σημαντικότερα. Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνόφωνης μπλογκόσφαιρας, όπως έχει δείξει με τα μηνύματά της, περιμένει με ενδιαφέρον τα τελικά αποτελέσματα που θα προκύψουν από τις απαντήσεις 1.388 ιστολόγων στο ερωτηματολόγιο της έρευνας. Ζαφείρη, καλή δύναμη και καλή επιτυχία!

Νέο όνομα

Προτού καλά-καλά στεγνώσει η μπογιά στην καινούργια ταμπέλα του ιστολογίου αυτού, η οποία φιλοξενεί το νέο του όνομα, θεώρησα σκόπιμο να εξηγήσω προς τι η αλλαγή.

Η ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα μού έδωσε τους τελευταίους μήνες πολλές χαρές: ανακάλυψα στα νερά της κείμενα-διαμάντια, γνώρισα (διαδικτυακά, κυρίως) αξιόλογους και δημιουργικούς ανθρώπους, έμαθα ενδιαφέροντα νέα πράγματα, κατέθεσα τις σκέψεις μου και εισέπραξα άμεσα και έμμεσα την αντίδραση άλλων bloggers και κυβερνοναυτών -εμπειρία μαγική, καθώς για έναν δημοσιογράφο η επαφή με τους αναγνώστες, και ιδιαίτερα τους «ψαγμένους» και απαιτητικούς, είναι πολύτιμο δώρο.

Μεγάλο μέρος αυτής της εμπειρίας το οφείλω στο feedback που εισέπραξα για το ένθετο το οποίο επιμελήθηκα στον «Ελεύθερο Τύπο», με τίτλο «Ξενάγηση στη σφαίρα των blogs». Το εν λόγω αφιέρωμα ήταν και η αφορμή να στήσω τούτο εδώ το ιστολόγιο. Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά δεν είχα πρόθεση να το συνεχίσω. Όμως τελικά οι Σειρήνες του blogging με μάγεψαν και το απαιτητικό «σπορ» του ιστολογείν άρχισε να αποσπά συχνά ένα καθ' όλα υπολογίσιμο κομμάτι του λιγοστού ελεύθερου χρόνου μου.

Σήμερα, περίπου ένα μήνα μετά την εξέλιξη αυτή, και ενώ έχω καταθέσει ένα πρώτο (διαδικτυακό) δείγμα γραφής, αποφάσισα να σηματοδοτήσω μια νέα αρχή. Έχοντας αποφασίσει να γράφω τακτικότερα posts για ετερόκλιτα θέματα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου (αλλά συνεχίζοντας να ρίχνω ιδιαίτερο βάρος στα του Διαδικτύου και της μπλογκόσφαιρας) και θέλοντας να προσδίδω στο εξής κατά διαστήματα πιο προσωπικό τόνο στο ιστολόγιό μου, θεώρησα καλό να κάνω relaunching, όπως λένε και οι διαφημιστές. Αντί να αλλάξω, όμως, τη «συσκευασία», ως είθισται, άλλαξα το... brand name (για να μείνω πιστός στην marketing-ίστικη ορολογία).

Δεν πρόκειται για «φιοριτούρα», αλλά για αλλαγή ουσίας. Το blog αυτό δεν έχει (πια) να κάνει με το ένθετο του «Ελεύθερου Τύπου», αλλά με τα δικά μου ενδιαφέροντα, που ενίοτε συμπίπτουν με τις επαγγελματικές ενασχολήσεις μου, ενίοτε όχι. Άλλωστε, όπως είχα εξαρχής υπογραμμίσει στην αριστερή στήλη του ιστολογίου, οι απόψεις που εκφράζονται εδώ είναι καθαρά προσωπικές. Αυτό, λοιπόν, σκέφτηκα ότι πρέπει να σηματοδοτείται και από το όνομά του.

Νέο όνομα, νέα σελίδα, νέο στοίχημα, λοιπόν. Καλή μου (καινούργια) αρχή!

Υ.Γ. 1. Η σκέψη να αλλάξω το όνομα του blog τριγύριζε στο μυαλό μου εδώ και μια εβδομάδα. Πριν από λίγες ώρες έγινε πράξη ύστερα και από τη συζήτηση που είχα με έναν εξαιρετικό ελληνόφωνο blogger, τη δουλειά και την άποψη του οποίου εκτιμώ ιδιαίτερα. Τον ευχαριστώ!
Υ.Γ. 2. «Κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια», αλλά ας επιβεβαιώσω για τυπικούς λόγους ότι το νέο όνομα προήλθε από την επιθυμία μου να διατηρήσω το ΕΤ της ηλεκτρονικής διεύθυνσης (et-blogging-guide) με κάποιον τρόπο στον τίτλο. Και ποιος τρόπος είναι καλύτερος από ένα παιχνίδι με τις λέξεις και τα γράμματα :-)

Η διαδικτυακή μάχη κατά της βίας συνεχίζεται

Η μπλογκόσφαιρα, σε διεθνές και ελληνικό επίπεδο, εντυπωσιάζει, προκαλεί, ξαφνιάζει, ευαισθητοποιεί, πρωτοπορεί αλλά και απογοητεύει, ακολουθεί πεπατημένες, αναπαράγει πάθη, πέφτει σε παγίδες. Όπως στην «πραγματική ζωή», έτσι και στο Διαδίκτυο -μέρος του οποίου είναι το ιστολογικό σύμπαν- όλα αυτά συνυπάρχουν. Και μάλιστα συνυπάρχουν ακόμα πιο συχνά και ελεύθερα. Αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του μέσου.

Όσο κι αν μερίδα δημοσιογράφων και συγγραφέων επιμένει να αναδεικνύει τα αδύναμα σημεία της ελληνόφωνης κοινότητας των bloggers, επιδεικνύοντας έναν ιδιότυπο νεολουδισμό που απαξιώνει το σύνολο της μπλογκόσφαιρας, ευτυχώς καθημερινά πληθαίνουν οι αποδείξεις ότι τα φαινόμενα στα οποία στέκονται τα επικριτικά σχόλια αποτελούν την εξαίρεση, και όχι τον κανόνα. Μία τέτοια απόδειξη είναι το ομαδικό blog που δημιούργησε πρόσφατα η Natalia με σύνθημα «Say NO to violence - Έλληνες bloggers κατά της βίας».

Φυσική συνέχεια της πρωτοβουλίας που ξεκίνησε πριν από περίπου ένα μήνα ο «Παράφωνος» για συζήτηση και δράση κατά της βίας, είναι άλλο ένα βήμα στην προσπάθεια ευαισθητοποίησης των πολιτών στο σημαντικό, όσο και ευαίσθητο, αυτό ζήτημα. Μπράβο στη Natalia, που πήρε από την αρχή ζεστά το θέμα! Επιφυλάσσομαι να συνδράμω με posts και σχόλια σύντομα. Επίσης, εύχομαι η λίστα με τους συμμετέχοντες ιστολόγους και ο αριθμός των επισκεπτών να μεγαλώσουν γρήγορα. Μαζί μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα!

Στο ίδιο έργο θεατές

Συζητήσεις επί συζητήσεων σε όλα τα επίπεδα (από παρέες απλών πολιτών μέχρι συσκέψεις αρμοδίων παραγόντων), τόνοι χυμένου μελανιού και έντονος προβληματισμός ακολούθησαν τα θλιβερά επεισόδια της Παιανίας, όπου έχασε τη ζωή του ο Μιχάλης Φιλόπουλος.

Χθες, δηλαδή μόλις 18 ημέρες μετά τη δολοφονία του νεαρού, η επανέναρξη των αθλητικών δραστηριοτήτων συνοδεύτηκε από επεισόδια σε ματς της Β΄ και Γ΄ Εθνικής. Συγκεκριμένα, στην Καλαμάτα η ήττα της τοπικής ομάδας από την Καλλιθέα με 4-2 λειτούργησε ως θρυαλλίδα για να συμπλακούν οπαδοί του Μεσσηνιακού με τον προπονητή της ομάδας Εντουάρντο Αμορίν και τους βοηθούς τους, ενώ στο Αγρίνιο ο αγώνας Παναιτωλικού-Ηλιούπολης διακόπηκε στο 78ο λεπτό, όταν, μετά την ακύρωση ενός γκολ των γηπεδούχων, ποδοσφαιριστές και παράγοντες των δύο ομάδων ήρθαν στα χέρια. Τελικά χρειάστηκε ημίωρη διακοπή, για να συνεχιστεί ο αγώνας, ο οποίος έληξε με σκορ 2-2.

Μπορεί τα γεγονότα αυτά να μην έχουν την ίδια βαρύτητα με το ραντεβού θανάτου των οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού πριν από τον αγώνα του Κυπέλλου Βόλεϊ Γυναικών, όμως και τα μεν και τα δε είναι κρούσματα βίας. Και όταν παίκτες, παράγοντες και οπαδοί ομάδων μετατρέπουν το γρασίδι σε παλαίστρα στη διάρκεια ποδοσφαιρικών συναντήσεων, εύκολα, φοβάμαι, θα φθάσουμε ξανά στην επόμενη κλίμακα, στο επόμενο σκαλί: τις αιματηρές συμπλοκές εντός και εκτός γηπέδων. Εύχομαι να διαψευστώ...

Πέντε πράγματα για μένα

Αφού χώνεψα επιτέλους το πασχαλινό τραπέζι (δεν τίμησα μεν τον οβελία, αλλά έκανα άλλες παρασπονδίες), σκέφτηκα να επανέλθω στην μπλογκόσφαιρα με το «παιχνίδι» που «σάρωσε» τους τελευταίους μήνες στα ελληνόφωνα ιστολόγια: κάθε blogger γράφει 5 πράγματα για τον εαυτό του. Έπειτα πετά το «μπαλάκι» σε άλλους πέντε διαδικτυακούς γραφιάδες, οι οποίοι δεν έχουν συμμετάσχει μέχρι εκείνη την ώρα. Ψυχαναλυτικό πείραμα; Ανάγκη εκδήλωσης μιας μορφής κοινωνικοποίησης; Όχημα διαδικτυακής αλληλογνωριμίας; Απλώς ένα «to know us better» (ποιος δεν θυμάται την ασπρόμαυρη ελληνική ταινία με Εξαρχάκο, Γιουλάκη, Βαλσάμη και άλλους καλούς ηθοποιούς που είχαν την έκφρασή αυτή για προσφάι!), βρε αδερφέ; Όπως και να το δει κανείς, σίγουρα έχει ενδιαφέρον, γιατί ο κάθε blogger απαντά με τρόπο που φέρει έντονη την πρσωπική σφραγίδα του.

Η πάσα για να συμμετάσχω κι εγώ στο «παιχνίδι» ήρθε από τον συνάδελφο Gutenberg, που διατηρεί το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο «Στο Πιεστήριο». Μου πήρε σχεδόν δύο μήνες για να την «πιάσω», αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ (οι επιδόσεις μου στα σπορ ανέκαθεν ήταν φτωχές)!

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

1. Αποφάσισα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος στη Β'-Γ' Γυμνασίου, αλλά το «μικρόβιο» είχε εκδηλωθεί πολύ νωρίτερα. Από πιτσιρικάς «ρουφούσα» τα δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες, αγαπούσα πολύ το γράψιμο, έκανα φανταστικές εκπομπές, τύπωνα μικρές εφημερίδες και περιοδικά με τη γραφομηχανή μου (απέκτησα το πρώτο θαυμαστό τέτοιο μηχάνημα στη Β' Δημοτικού και λίγα χρόνια αργότερα αναβαθμίστηκα, καθώς η μητέρα μου μου έκανε δώρο μια ηλεκτρονική γραφομηχανή).
2. Απέκτησα τον πρώτο υπολογιστή μου, μαζί με έναν εκτυπωτή, μόλις τελείωσα το Γυμνάσιο και πέρασα όλο το καλοκαίρι γράφοντας και τυπώνοντας ιστορίες, μικρά βιβλία, περιοδικά (είχα γίνει πια μεγαλοεκδότης!...). Περίπου τέσσερα χρόνια αργότερα μπήκε στη ζωή μου και το Διαδίκτυο και τότε πλέον «κόλλησα» για τα καλά με αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου.
3. Όσο ανυπόμονος ήμουν μικρός, άλλο τόσο υπομονετικός είμαι σήμερα. Αυτό που έχει μείνει αναλλοίωτο είναι το πείσμα (Ταυράκι, γαρ!).
4. Μια απογευματινή βόλτα κοντά στη θάλασσα πριν δύσει ο ήλιος είναι το τονωτικό μου «φάρμακο» όποτε νιώθω κουρασμένος. Καφές, κουβεντούλα, παγωτό (ή γλυκό) είναι τα απαραίτητα συνοδευτικά.
5. Πιστεύω στις δυνατότητες που παρέχει το Διαδίκτυο να κάνουμε τη ζωή μας ευκολότερη και πιο ενδιαφέρουσα, αλλά δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι το Ίντερνετ και γενικότερα η τεχνολογία είναι πανάκεια.

Αφού επιτέλεσα το καθήκον μου, ώρα να περάσω τη σκυτάλη σε 5 συν-ιστολόγους. Ο βασικός λόγος που άργησα να λάβω μέρος στο «παιχνίδι» ήταν ότι όλοι σχεδόν οι γνωστοί, φίλοι και άγνωστοι -πλην αξιόλογοι,- κατά τη γνώμη μου- bloggers είχαν ήδη παίξει. Τελικά, κατάφερα να βρω τους εξαιρετικούς συναδέλφους (δεν είναι σχήμα λόγου ούτε επίδειξη αβροφροσύνης) Τάκη Καμπύλη, Γκάζι Καπλάνι και Μιχάλη Μητσό, καθώς και τους e-φίλους Τρελογιατρό και Stefan.

Καλή Ανάσταση!

Εύχομαι καλή Ανάσταση σε όλους!

Τα μέτρα και το αρνάκι

Οι αθλητικοί παράγοντες και ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Ορφανός συσκέφθηκαν, συμφώνησαν σε ορισμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της βίας, οι ημέρες κύλησαν και οι προβολείς της δημοσιότητας άρχισαν να αποσύρονται από το θέμα, όπως συμβαίνει πάντα. Μόνο στο μέτωπο των ανακρίσεων για τα επεισόδια της Παιανίας και τον θάνατο του Μιχάλη Φιλόπουλου καταγράφονται καθημερινά εξελίξεις, αλλά κι αυτές πέφτουν από την πρώτη στην τέταρτη-πέμπτη θέση στα τηλεοπτικά δελτία και από τα πρωτοσέλιδα στις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων. Τελικά, έμαθε τίποτα η ελληνική κοινωνία από όσα συνέβησαν το προηγούμενο διάστημα; Έγιναν -έστω και λίγα- ουσιαστικά βήματα για την καταπολέμηση της βίας μέσα και έξω από τα γήπεδα;

Ας θυμηθούμε τα μέτρα που συμφωνήθηκαν τη Μ. Τρίτη:
1. Αναστολή της λειτουργίας των νόμιμων συνδέσμων. Ομαδικά εισιτήρια σε φιλάθλους, οργανωμένες μετακινήσεις στον αθλητικό χώρο και λειτουργία συνδέσμων «παγώνουν» ως το τέλος της αγωνιστικής περιόδου. «Μπορούν να συνεχίσουν να είναι περιπατητικοί σύλλογοι», δήλωσε ο κ. Ορφανός, σημειώνοντας ότι η απαγόρευση της σύστασης σωματείων και συλλόγων θα ήταν αντισυνταγματική.
2. Αναβάθμιση της ειδικής υπηρεσίας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης κατά της βίας και εντατικοποίηση της συνεργασίας Αστυνομίας-ομάδων πριν από τους αγώνες.
3. Αυστηροποίηση των ποινών για τις ομάδες και δημιουργία ομάδων περιφρούρησης από τις ΠΑΕ, ΚΑΕ κ.λπ.

Με μια πρώτη ματιά, δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να διαφωνήσει με όλα αυτά. Ωστόσο, το ζητούμενο είναι άλλο: ως γνωστόν, στη χώρα μας υπάρχουν νόμοι και κανόνες. Το πρόβλημα είναι ότι δεν εφαρμόζονται. Τι θα γίνει, λοιπόν, στην πράξη;

• Ομάδες και Αστυνομία θα συνεργαστούν με καλή πίστη, για να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα;
• Πώς θα διαμορφωθεί το νομικό πλαίσιο για «σεκιουριτάδες» μέσα στα γήπεδα και αστυνομικούς απ' έξω; Ο συνδυασμός αυτός θα αποδώσει; Όταν παράγοντες, όπως ο πρόεδρος του Άρη Λάμπρος Σκόρδας, δηλώνουν ότι (αντιγράφω από το sportdog.gr) «οι ΠΑΕ, οι ΚΑΕ και οι ερασιτεχνικές δεν μπορούν να τα αντιμετωπίσουν όλα. Δεν μπορεί η διοίκηση να αντιμετωπίσει κάποιον εγκληματία. Δουλειά των ΠΑΕ είναι να προφυλάξουν το προϊόν (sic). Να απομακρύνουν όσο μπορούν όλους αυτούς που θέλουν να κάνουν επεισόδια και να προφυλάξουν τον χώρο, στον οποίο ζητάνε από τον κόσμο να έρχεται», απομένει μεγάλο περιθώριο αισιοδοξίας;
• Αυστηροποίηση θα σημάνει μεγάλα πρόστιμα, τιμωρίες όπως ματς κεκλεισμένων των θυρών, αποκλεισμός έδρας κτλ.;
• Και το κυριότερο: αρκεί η αναστολή λειτουργίας των οι 270 συνδέσμων, για να «μαραθούν» τα «μπουμπούκια» που επί χρόνια εξέθρεφαν και χρησιμοποιούσαν σαν «σώματα κρούσης» οι ομάδες; Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών για σεσημασμένους χούλιγκαν-υπαλλήλους ΠΑΕ οι οποίοι, όπως όλα δείχνουν, είχαν ενεργό ανάμειξη στην αιματηρή συμπλοκή της Παιανίας επιβεβαιώνουν πόσο στενοί ήταν οι δεσμοί μεταξύ ομάδων-παραγόντων-ηθικών αυτουργών και πρωταγωνιστών επεισοδίων. Ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ Νίκος Βεζυρτζής το παραδέχθηκε, λέγοντας: «Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ξέρουμε ποιοι είναι οι χούλιγκαν και ποιοι είναι οι δολοφόνοι».

Ήδη σημαντική μερίδα πολιτών εκτιμά πως η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα δεν θα είναι η επιθυμητή, δηλαδή πως τα μέτρα δεν θα αποδώσουν καρπούς, ενώ πολλοί προχωρούν ένα βήμα παραπέρα, χαρακτηρίζοντάς τα άτολμα. Αυτή είναι, για παράδειγμα, η απάντηση του 80% των συμμετασχόντων στην ηλεκτρονική δημοσκόπηση του Press-gr.

Στην ίδια δημοσκόπηση το 51% δηλώνει πως την κύρια ευθύνη για τους χούλιγκαν έχουν οι ομάδες, ενώ 9 στους 10 συντάσσονται με τη βασική διαπίστωση όλων των άρθρων και των σχολίων που γράφτηκαν το τελευταίο δεκαήμερο στην ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα: η αθλητική βία δεν αποτελεί μεμονωμένο φαινόμενο, αλλά συνδέεται και αντανακλά ευρύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας.

Την παραδοχή αυτή κάνουν και αξιωματικοί της Αστυνομίας, που δεν κρύβουν τους φόβους τους ότι η αδρανοποίηση των συνδέσμων (αν και εφόσον επιτευχθεί, βέβαια, στην πράξη) μπορεί να έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα την «αλλαγή γηπέδου» για τα ξεσπάσματα βίας -η βία θα μετακομίσει αλλού. Άλλωστε, τι θα εμποδίσει αυτούς που ξεκινούν τώρα από έναν σύνδεσμο και δίνουν ραντεβού για να συγκρουστούν με οπαδούς της αντίπαλης ομάδας σε οποιοδήποτε σημείο, να συνεχίσουν ανενόχλητοι τη δράση τους έχοντας ως έδρα ένα καφενείο, ένα κατάστημα, ένα σπίτι ή απλά κάνοντας συνεννοήσεις από το τηλέφωνο, το Διαδίκτυο κ.λπ.;

Για να μην περιοριστούμε, λοιπόν, στις αγαθές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) προθέσεις και στα «ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα», πρέπει -όπως τόνισα και στο προηγούμενο post- να αναλάβουν όλοι (και ο καθένας μας ξεχωριστά) τις ευθύνες τους. Διαφορετικά, θα επιβεβαιωθεί ο «ισχυρός άνδρας» του Άρη, που δήλωσε μετά την ανακοίνωση των παραπάνω μέτρων (αντιγράφω ξανά από το sportdog.gr): «Όλα αυτά που ακούσαμε πιστεύω πως απλώς εφησυχάζουν τις συνειδήσεις μας για να είμαστε ήρεμοι και να φάμε το αρνί μας».

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΒΙΑ (κάθε μορφής)!

Η αιματηρή συμπλοκή μεταξύ οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού την περασμένη Πέμπτη, στη διάρκεια της οποίας έχασε τη ζωή του ο 25χρονος Μιχάλης Φιλόπουλος, σόκαρε αλλά δεν ξάφνιασε.

Μπορεί η ελληνική κοινωνία να προσποιείται -κατά την προσφιλή της συνήθεια- ότι πρώτη φορά μαθαίνει με (ανατριχιαστικές) λεπτομέρειες τι γίνεται μέσα και έξω από τα γήπεδα και, κυρίως, τι συμβαίνει στους κόλπους των συνδέσμων των ομάδων, όμως η αλήθεια είναι ότι τα γνώριζε όλα. Για του λόγου το αληθές, ένα μικρό «ταξίδι» στον χρόνο:

• Μάρτιος 2006: Εκτεταμένα επεισόδια ανάμεσα σε χούλιγκαν του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού (και πάλι) μετατρέπουν για ώρα τη λεωφόρο Υμηττού στο Παγκράτι σε πεδίο μάχης. Σιδηρογροθιές, στιλέτα, αλυσίδες βγαίνουν από τα μπουφάν των δύο πλευρών και εκτυλίσσεται άγριο κυνηγητό στους δρόμους της περιοχής. Από βίντεο αποκαλύπτεται ότι στη σύρραξη έλαβαν μέρος και χούλιγκαν από το Βελιγράδι και τη Μόσχα. Η πιο τρανή απόδειξη για τις «αδελφοποιήσεις» ελληνικών και ξένων συνδέσμων. «Στέλνετε ενισχύσεις, στέλνουμε ενισχύσεις» είναι το σύστημα. Τα «μπουμπούκια» από την Αθήνα ανταπέδωσαν αργότερα, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με τους χούλιγκαν του Ερυθρού Αστέρα στο Βελιγράδι.
• Σεπτέμβριος 2006: Στη Θεσσαλονίκη οπαδοί του Άρη και του ΠΑΟΚ συγκρούονται λίγο πριν ξεκινήσει φιλικό(!) παιχνίδι στο πλαίσιο του τουρνουά «Μαυροσκούφεια». Αρκετοί τραυματισμοί (ένας τραυματίας δέχθηκε μαχαιριά και σφαίρα από αεροβόλο) και υλικές ζημιές ως επί το πλείστον σε σταθμευμένα αυτοκίνητα είναι ο απολογισμός.
• Ιανουάριος 2007: Με επίκεντρο τον σύνδεσμο φιλάθλων του Ολυμπιακού στην Ηλιούπολη (κοντά στην πλατεία Κανάρια), ομάδες οπαδών των «ερυθρόλευκων» συγκρούονται με οπαδούς των «πρασίνων». Έντρομοι οι θαμώνες ταβέρνας που βρίσκεται στην περιοχή τρέχουν να κρυφτούν, ενώ οι κάτοικοι βλέπουν τα αυτοκίνητά τους να καταστρέφονται από τους νεαρούς χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν.
• Ιανουάριος 2007: Κατεστραμμένα αυτοκίνητα και τζαμαρίες είναι ό,τι άφησαν πίσω τους οι οπαδοί των δύο ομάδων που συνεπλάκησαν στην οδό Πειραιώς μετά τον αγώνα Παναθηναϊκού-Ιωνικού και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη το ματς Ολυμπιακού-Πανιωνίου.

Και αυτά είναι μερικά μόνο από τα περιστατικά που κατεγράφησαν στο αστυνομικό δελτίο, χωρίς να προκαλέσουν έντονες συζητήσεις ανάλογες με αυτές των τελευταίων ημερών. Το συμπέρασμα είναι προφανές. Όσο δεν είχε κυλήσει αίμα, προτιμούσαμε όλοι την εύκολη λύση: τον στρουθοκαμηλισμό, την επίμονη άρνηση της πραγματικότητας, το αδιάφορο σφύριγμα με το σκεπτικό «είναι πρόβλημα άλλων».

Τα γεγονότα της Παιανίας μάς υποχρέωσαν να ξυπνήσουμε απότομα. Άραγε θα παραμείνουμε σε εγρήγορση; Θα περάσουμε από τις διαπιστώσεις και τα ευχολόγια στην πράξη, προκειμένου να μη θρηνήσουμε κι άλλη απώλεια ανθρώπινης ζωής σε ανάλογο περιστατικό;

Υπ' αριθμόν ένα προϋπόθεση για να γίνει αυτό, είναι να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας ως άτομα, ως φίλαθλοι, ως πολίτες αυτού του τόπου. Επίσης, να αναλάβουμε τις ευθύνες που συνεπάγεται το πόστο μας: πολιτικοί, αθλητικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι, αστυνομικοί, επικεφαλής συνδέσμων έχουν όλοι το μερίδιό τους.

Είναι απαράδεκτο και υποκριτικό:

• Οι εκάστοτε κυβερνώντες να μένουν στα λόγια και να μη λαμβάνουν αυστηρά μέτρα που θα σπάσουν την αλυσίδα της ενθάρρυνσης-ενίσχυσης χούλιγκαν και της χρησιμοποίησής τους από τις ομάδες, επειδή φοβούνται το πολιτικό κόστος. Το περιστατικό της περασμένης Πέμπτης έδειξε πως πρωτοβουλίες όπως η τοποθέτηση καμερών στα γήπεδα δεν αρκούν, γιατί η βία έχει ήδη μεταφερθεί και έξω από αυτά.
• Η εκάστοτε αντιπολίτευση να αναλώνεται σε εύκολη κριτική και να μην προτείνει συγκεκριμένα μέτρα, φοβούμενη και αυτή το πολιτικό κόστος.
• Τα στελέχη των ΠΑΕ, ΚΑΕ κ.λπ. να περιορίζονται σε δηλώσεις του τύπου «καταδικάζουμε τη βία και εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας για τα θλιβερά επεισόδια», την ώρα που ενισχύουν τους συνδέσμους χωρίς να τους ενδιαφέρει -στην καλύτερη περίπτωση- αν είναι εστίες βίας.
• Οι δημοσιογράφοι να βγάζουμε κραυγές για τα «πρωτοφανούς βιαιότητας» επεισόδια και να «ανακαλύπτουμε» ξαφνικά τη «σκοτεινή» πλευρά των γηπέδων, ενώ όλα όσα παρουσιάζουμε ως «πρωτάκουστα» ήταν κοινό μυστικό. Επιπλέον, να ξεχνάμε τα πρωτοσέλιδα μίσους και αλληλοσπαραγμού των αθλητικών εφημερίδων πριν και μετά από κάθε ντέρμπι (βλ. για το θέμα αυτό το εξαιρετικό σχόλιο του Mediablog με ενδεικτικά πρωτοσέλιδα).
• Η Αστυνομία να θλίβεται κι αυτή για τα γεγονότα, αλλά να μην αξιοποιεί πληροφορίες του Προέδρου της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης Θανάση Μπελιγράτη περί κινδύνου επεισοδίων την περασμένη Πέμπτη στη συνάντηση Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού για το Final 8 του κυπέλλου γυναικών.
• Οι επικεφαλής συνδέσμων να εμφανίζονται έκπληκτοι για ό,τι συμβαίνει γύρω τους, σαν να μην έχουν καμία ευθύνη για το νοσηρό φαινόμενο των συμμοριών που εξαπλώνεται στις τάξεις των συνδέσμων με την ανοχή ή και την προτροπή τους, όπως απέδειξαν οι έφοδοι της Αστυνομίας σε 5 συνδέσμους φιλάθλων του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού σε διάφορα σημεία της Αττικής αμέσως μετά τα τελευταία γεγονότα. Στη διάρκειά τους οι αστυνομικοί ανακάλυψαν σωστό οπλοστάσιο (αντιγράφω από το in.gr): 10 ξύλινα κοντάρια, μία αλυσίδα, 17 βεγγαλικά, 2 ζυγαριές ακριβείας, ποσότητα άγνωστης λευκής σκόνης (πιθανότατα ηρωίνη) περίπου 6 γραμμαρίων, ακατέργαστη κάνναβη βάρους περίπου 906 γραμμαρίων, πέντε μεταλλικούς σωλήνες, 7 ξύλινα ρόπαλα, 5 καπνογόνα, 47 κροτίδες, ένα αυτοσχέδιο ελαστικό ραβδί, μία κενή περιεχομένου φιάλη μπίρας με μονωτική ταινία στο στόμιο που ανέδιδε οσμή εύφλεκτου υγρού, ένα πτυσσόμενο μεταλλικό γκλομπ, 3 αυτοσχέδια ξύλινα γκλομπ, ένα μπαστούνι μπέιζμπολ, καθώς και σκεπάρνια, βαριοπούλες, τσεκούρι, πανό, μπλούζες και κασκόλ με υβριστικά συνθήματα.

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η βία μάς απειλεί όλους. Χθες ήταν στα γήπεδα, σήμερα και έξω από αυτά. Πολλοί από τους χούλιγκαν είναι οι «γνωστοί άγνωστοι» των διαδηλώσεων. Είναι άτομα νεαρής ηλικίας τα οποία καμαρώνουν που «τα έσπασαν» και παρακολουθούν με ικανοποίηση στα πλάνα των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων τον εαυτό τους εν δράσει. Όπως σχολίασε στον «Ελεύθερο Τύπο» (30/3/2007, σ. 6) ο καθηγητής Κοινωνιολογίας στο ΤΕΙ Κρήτης κ. Γιάννης Χλιαουτάκης, βασιζόμενος σε δύο έρευνές του, «αυτό που ενδιαφέρει τους συμμετέχοντες στις πράξεις βίας είναι η παραγωγή βίαιων, άρα θεαματικών πράξεων, ώστε να μπορούν και οι ίδιοι στη συνέχεια να δουν, να διαβάσουν και να καμαρώσουν τον εαυτό τους που υπήρξε πρωταγωνιστής αυτών των γεγονότων για τα οποία μιλά όλη η Ελλάδα. Είναι μια καθαρά ναρκισιστική συμπεριφορά και οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο διαιώνισης της βίας».

Εξάλλου, πέρα από τις μορφές μαζικής εκδήλωσής της, η βία έχει περάσει προ πολλού το κατώφλι πολλών οικογενειών, έχει χτυπήσει παιδιά στο σχολείο, έχει διεισδύσει παντού... Είναι καιρός να ανακόψουμε την πορεία της και να προσπαθήσουμε από κοινού να την ξεριζώσουμε. Ας αρχίσουμε υψώνοντας τη φωνή μας εναντίον της. Η πρωτοβουλία του καλού συν-ιστολόγου Παράφωνου «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΒΙΑ», πρέπει να μας ευαισθητοποιήσει. Η ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα για άλλη μια φορά κινείται (το παραπάνω link προς το blog του Παράφωνου περιλαμβάνει και κατάλογο των ιστολογίων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα)!

Υ. Γ. Μια ενδιαφέρουσα παρόμοια πρωτοβουλία από το εξωτερικό είναι η: http://stopviolence.com/