12.9.07

Η «Σειρήνα» που με (ξανα)μάγεψε

Ο «Αγιοβασιλιώτικος», όπως τον λένε οι ντόπιοι, είναι ο αγαπημένος δρόμος μου για να απολαμβάνω τη θέα της πόλης όπως φαίνεται στη φωτογραφία, κάθε φορά που το καλοκαίρι κάνει αισθητή την παρουσία του και η «Σειρήνα» που λέγεται Ρέθυμνο καταφέρνει να με φέρει κοντά της. Μ' έχει κερδίσει από χρόνια. Από τότε που -λίγων μηνών μόλις- πάτησα για πρώτη φορά το χώμα της. Δεν είναι τόσο οι δεσμοί αίματος που κρατούν ζωντανή αυτή την ερωτική σχέση. Είναι ο τόπος από μόνος του, οι μυρωδιές της αλμυρής θάλασσας, των γιασεμιών... Είναι η θέα του κάστρου (της Φορτέτζας) που κάθε βράδυ φωτισμένο σε καλεί να περπατήσεις κάτω από τη σκιά του στον παραλιακό δρόμο. Είναι οι αναρίθμητες αναμνήσεις από τις θερινές διακοπές των παιδικών χρόνων. Το φορτίο αυτό μερικές φορές γίνεται βαρύ. Με συγκινεί. Με κάνει να δακρύσω. Αλλά το δάκρυ που κυλά έχει μια γλύκα, τη γλύκα της νοσταλγίας. Η απόσταση από τα λεγόμενα «χρόνια της αθωότητας» πάντα προκαλεί νοσταλγία, είτε είναι μικρή είτε μεγάλη. Ο χρόνος, στην περίπτωσή μου, δεν την αμβλύνει. Δεν λειτουργεί «θεραπευτικά». Όμως γιατί χρειάζεται «ίαση» από κάτι τέτοιο;