Καλά Χριστούγεννα!

Το αστέρι της Βηθλεέμ εύχομαι να χαρίσει στον καθένα μας υγεία και χαρά όπως αυτή των παιδιών που στροβιλίζονται με χαμόγελο πάνω στα άρματα του καρουσέλ!

Η ευλογία της επιστροφής

Ακριβώς ένα μήνα μετά το ανέβασμα του προηγούμενου post, το σύμπαν φρόντισε προς μεγάλη μου χαρά να επιβεβαιώσει τη γνωστή φράση του Πάουλο Κοέλο από τον «Αλχημιστή»: «Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις»...

Από τότε που επέστρεψα από τις καλοκαιρινές διακοπές, το Ρέθυμνο με συντρόφευε τα περισσότερα βράδια στο κρεβάτι. Παλαιότερα, άκουγα μουσική ή ραδιόφωνο ώσπου να με πάρει ο ύπνος. Αυτόν τον μήνα έβλεπα ξανά και ξανά φωτογραφίες από τις διακοπές. Πόσες φορές ευχήθηκα να μπορούσα να ξαναβρεθώ στην Κρήτη για να κάνω το ένα και το άλλο. Ναι, είχα σχέδια. Να δω συγγενείς, να επισκευάσω κάτι στο σπίτι... Και κάθε φορά ο ύπνος με έπαιρνε πάνω από την αναμμένη φωτογραφική μηχανή με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο.

Ώσπου μια πρόσκληση στη διημερίδα του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων για την ίδρυση Ινστιτούτου Επαρχιακού Τύπου στα Χανιά ήρθε ως απρόσμενο δώρο. Δεν χρειαζόταν πολλή σκέψη. Την αξιοποίησα και βρέθηκα ξανά στην Κρήτη στις 12 Οκτώβρη και για τρεις ημέρες. Ήταν η πρώτη φορά που την αντίκρισα σε φθινοπωρινό σκηνικό. Αν και στην αρχή με ξεγέλασε -η πρώτη ημέρα ήταν ηλιόλουστη σαν καλοκαιρινή. Η βροχή ήρθε απαλά την επόμενη ημέρα και έδειξε τα «δόντια» της τη μεθεπόμενη. Στην αρχή φοβόμουν πώς θα ήταν να δω τα τόσα οικεία το καλοκαίρι μέρη υγρά από τις σταγόνες της βροχής. Και όμως... Οι άδειοι, σε σύγκριση με το καλοκαίρι, δρόμοι με τις γεμάτες νερό λακούβες δεν ήταν απωθητικοί. Δεν μελαγχόλησα στη θέα τους. Η γνώριμη μυρωδιά τους, μπολιασμένη με αυτή της βροχής, ήταν θελκτική όπως πάντα.΄

Να, λοιπόν, η τρανή απόδειξη: δεν είναι η πολυκοσμία του καλοκαιριού, ο ήλιος, η δίψα να βουτήξω στη θάλασσα, η παρουσία φίλων. Είναι κάτι άλλο, βαθύτερο, που με κάνει να έρχομαι ξανά και ξανά με την ίδια λαχτάρα στον τόπο τούτο και να θεωρώ κάθε επιστροφή ευλογία. Και κάτι μου λέει πως δεν είμαι μόνος.

Η «Σειρήνα» που με (ξανα)μάγεψε

Ο «Αγιοβασιλιώτικος», όπως τον λένε οι ντόπιοι, είναι ο αγαπημένος δρόμος μου για να απολαμβάνω τη θέα της πόλης όπως φαίνεται στη φωτογραφία, κάθε φορά που το καλοκαίρι κάνει αισθητή την παρουσία του και η «Σειρήνα» που λέγεται Ρέθυμνο καταφέρνει να με φέρει κοντά της. Μ' έχει κερδίσει από χρόνια. Από τότε που -λίγων μηνών μόλις- πάτησα για πρώτη φορά το χώμα της. Δεν είναι τόσο οι δεσμοί αίματος που κρατούν ζωντανή αυτή την ερωτική σχέση. Είναι ο τόπος από μόνος του, οι μυρωδιές της αλμυρής θάλασσας, των γιασεμιών... Είναι η θέα του κάστρου (της Φορτέτζας) που κάθε βράδυ φωτισμένο σε καλεί να περπατήσεις κάτω από τη σκιά του στον παραλιακό δρόμο. Είναι οι αναρίθμητες αναμνήσεις από τις θερινές διακοπές των παιδικών χρόνων. Το φορτίο αυτό μερικές φορές γίνεται βαρύ. Με συγκινεί. Με κάνει να δακρύσω. Αλλά το δάκρυ που κυλά έχει μια γλύκα, τη γλύκα της νοσταλγίας. Η απόσταση από τα λεγόμενα «χρόνια της αθωότητας» πάντα προκαλεί νοσταλγία, είτε είναι μικρή είτε μεγάλη. Ο χρόνος, στην περίπτωσή μου, δεν την αμβλύνει. Δεν λειτουργεί «θεραπευτικά». Όμως γιατί χρειάζεται «ίαση» από κάτι τέτοιο;

Κυριακή 8 Ιουλίου, 7.00 μ.μ., Εξω από τη Βουλή για τα δάση

Αισιόδοξα μηνύματα μέσα από τις στάχτες

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν καλά πόσα... καρπούζια κρατάω τελευταία κάτω από την ίδια μασχάλη, με αποτέλεσμα να απουσιάζω για πολλές ημέρες από την μπλογκόσφαιρα. Για την ώρα, δεν μου έπεσε κανένα από τα ζουμερά αυτά φρούτα και ελπίζω να συνεχίσω έτσι για όλο τον, δύσκολο για μένα, τρέχοντα μήνα!

Ωστόσο, η απουσία μου δεν ήταν παντελής. Μπορεί να μην κατάφερα να αποτυπώσω νέες σκέψεις εδώ, αλλά παρακολούθησα από κοντά όσα έγιναν στην ελληνόφωνη ιστολογική κοινότητα με αφορμή τη συμπλήρωση ενός μήνα από τον θάνατο της Αμαλίας και, εσχάτως, με αφορμή τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Πάρνηθα και άλλες δασικές περιοχές σε όλη τη χώρα.

Η ιδέα για συγκέντρωσης διαμαρτυρίας αύριο το απόγευμα έξω από τη Βουλή με αίτημα την προστασία των δασών και του περιβάλλοντος -η οποία ξεκίνησε από μια παρέα νέων ανθρώπων και διαδόθηκε αστραπιαία μέσω SMS και εν συνεχεία blogs και e-mails-, σε συνδυασμό με την ηλεκτρονική «διαδήλωση» που πραγματοποιήθηκε στην μπλογκόσφαιρα, αποτέλεσαν τις μόνες αισιόδοξες νότες μέσα στα αποκαΐδια που άφησε πίσω της η καταστροφή. Απέδειξαν ότι την ώρα που πολλοί σκέφτονται τις διακοπές τους ή έχουν ήδη αναχωρήσει για βουτιές, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα παραλιών-Σειρήνων όπως αυτή της φωτογραφίας από την Ίο, κάποιοι άλλοι (ευτυχώς ουκ ολίγοι) σκέφτονται τα κοινά προβλήματα, ευαισθητοποιούνται, αναζητούν τρόπους να ακουστούν ευρέως και να αφυπνίσουν κοιμισμένες συνειδήσεις.

Ραντεβού, λοιπόν, αύριο στις 7.00 μ.μ. στο Σύνταγμα με μαύρες μπλούζες και σφυρίχτρες! Η συγκέντρωση είναι μακριά από κόμματα και οποιεσδήποτε σκοπιμότητες -βεβαιώθηκα για αυτό κουβεντιάζοντας προχθές το βράδυ με τους εμπνευστές της, τρεις αξιόλογους νέους γύρω στα 30 οι οποίοι χωρίς να ανήκουν σε οποιαδήποτε οργάνωση είδαν τις φλόγες να κατατρώγουν την Πάρνηθα και αποφάσισαν να μη μείνουν απαθείς.

Blogme.gr: Η δίκη αναβλήθηκε, ο αγώνας συνεχίζεται

Στα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου η Ελλάδα έγινε γνωστή για μια πανευρωπαϊκή πρωτιά: blogger συνελήφθη με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμησης, επειδή ο aggregator που είχε φτιάξει (http://blogme.gr/) συνέλεγε (ακραία ή όχι είναι άλλο θέμα) σατιρικά σχόλια από ένα ιστολόγιο αφιερωμένο στον Δημοσθένη Λιακόπουλο. Η ιστορία ξεκίνησε από τη μήνυση που κατέθεσε ο τελευταίος κατά του δημιουργού του blogme.gr, Αντώνη Τσιπρόπουλου και έφθασε σε ξένα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης, για να ξαναπεράσει στη συνέχεια τα σύνορα και να προβληθεί σχεδόν από το σύνολο του εγχώριου Τύπου ως το πρώτο κρούσμα διαδικτυακής λογοκρισίας στην Ελλάδα και στη Γηραιά Ήπειρο γενικότερα.

Το θέμα έχει πολλές παραμέτρους, ξεκινώντας από την ελευθερία της έκφρασης και φθάνοντας μέχρι την οικονομική ζημιά που υπέστη ο εκκολαπτόμενος, πριν από τη σύλληψή του, επιχειρηματίας και λάτρης του Ίντερνετ.

Στα τέλη Μαρτίου ο κ. Τσιπρόπουλος ενημερώθηκε ότι η υπόθεση θα εκδικαζόταν σήμερα, 21 Ιουνίου 2007. Πριν από λίγες ώρες ο ίδιος γνωστοποίησε στο blogme.gr ότι η συζήτηση αναβάλλεται:

«Όπως έχω δηλώσει και ίσως να διαβάσατε στον ημερήσιο Τύπο, έχει εδώ και καιρό κατατεθεί προσφυγή από τον δικηγόρο μου κατά του κλητήριου θεσπίσματος σχετικά με την ορθότητα κάποιων συμπερασμάτων και κατηγοριών που με βαραίνουν. Μέχρι και σήμερα το μεσημέρι δεν έχουμε λάβει καμία απάντηση σχετικά με το αν αυτή έχει γίνει δεκτή ή όχι. Να προσθέσω ότι η εμπρόθεσμη προθεσμία παράδοσης της απόφασης (θετικής η αρνητικής ) από τις δικαστικές αρχές προς την πλευρά μου, έχει λήξει από την προηγούμενη εβδομάδα. Θεωρήσαμε σωστό, ως προς την νομική μας κάλυψη, να προβούμε στην οποιαδήποτε ανακοίνωση μετά το πέρας και της τελευταίας εκπρόθεσμης ημέρας. Μέχρι και σήμερα νωρίς το πρωί, λόγω των παραπάνω, δεν υπήρχε αναρτημένο το όνομά μου στον πίνακα των υποθέσεων που θα εκδικαστούν αύριο (σ.σ. σήμερα). Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να μην γίνει εισαγωγή στην έδρα της υπόθεσής μου για την ημερομηνία 21/6/2007. Βάσει της νομοθεσίας, θα πρέπει να λάβω την απόφαση της προσφυγής με νέο κλητήριο θέσπισμα που θα παραπέμπει σε νέα ημερομηνία εκδίκασης της υπόθεσης. Σας ευχαριστώ όλους/ες γα το ενδιαφέρον και τη συμπαράσταση σας. Για οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη, θα ενημερώσω».

Δεν ξέρω αν στην αναβολή συνέβαλαν και οι αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν όλο αυτό το διάστημα -και ιδίως τον τελευταίο μήνα- στην μπλογκόσφαιρα, αλλά το γεγονός ότι συγκεντρώθηκαν ως τώρα πάνω από 2.350 υπογραφές για το θέμα είναι από μόνο του σημαντικό. Η αναβολή της δίκης δεν πρέπει να προκαλέσει εφησυχασμό. Ίσως να κερδήθηκε μια μάχη, αλλά ο πόλεμος είναι ακόμα σε εξέλιξη. Γι' αυτό και η συλλογή υπογραφών, οι συζητήσεις και ο προβληματισμός απαιτείται να συνεχιστούν. Άλλωστε, αργά ή γρήγορα θα προσδιοριστεί νέα δικάσιμος και θεωρώ αυτονόητο πως η θέση των Ελλήνων ιστολόγων είναι στο δικαστήριο, στην πλευρά της υπεράσπισης.

Θερινά δρομολόγια

Εν αρχή ην το Greek Blogger Camp, που οργάνωσε ο δραστήριος συν-ιστολόγος Titanas στις 2 και 3 Ιουνίου στην Ίο (από όπου και η φωτογραφία). Εκεί γνώρισα από κοντά αξιόλογους bloggers με τους οποίους είχε τύχει να έρθουμε σε επαφή μόνο διαδικτυακά, άλλους που τους παρακολουθούσα μέσα από τα posts τους χωρίς να έχουμε επικοινωνήσει και αρκετούς «μετρ» του Web 2.0, με προεξάρχοντα τον Matt Mullenweg -δημιουργό της πλατφόρμας Wordpress. Η κουβέντα μαζί του ήταν απολαυστική και η παρουσίασή του, σε συνδυασμό με εκείνες Ελλήνων πρωτοπόρων των social media όπως ο Παναγιώτης Βρυώνης, πρόσφεραν άφθονη τροφή για σκέψη αλλά και για ρεπορτάζ.

Μια εβδομάδα αργότερα, ήρθε η σειρά των ελληνο-τουρκικών επαφών, στο πλαίσιο του 6ου Φεστιβάλ Ελληνο-Τουρκικής Φιλίας που οργάνωσε στην Αττάλεια και τη Ρόδο το σωματείο «Δάφνη». Επί τέσσερις ημέρες πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και νέοι από τις δύο χώρες αναζήτησαν την ταυτότητα του «άλλου», ανέλυσαν τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στη γείτονα και απόλαυσαν εκθέσεις φωτογραφίας, παραστάσεις με παραδοσιακούς χορούς και συναυλίες.

Τα δύο αυτά ταξίδια συνέπεσαν με την αρχή του καλοκαιριού και -σε συνδυασμό με καθημερινές υποχρεώσεις- με «έκλεψαν» από την αγκαλιά της μπλογκόσφαιρας. Ελπίζω να επιστρέψω τις προσεχείς ημέρες, για να μοιραστώ μαζί σας εντυπώσεις και σκέψεις. Για την ώρα, πέρασα να πω ένα «γεια!»...

Για την Αμαλία: Απολογισμός και συνέχεια

Η μία εβδομάδα που μεσολάβησε από την πρωτοφανή διαδικτυακή κινητοποίηση με αφορμή τον θάνατο της Αμαλίας Καλυβίνου -της 30χρονης blogger που συγκλόνισε όλους μας με τα πύρινα κείμενά της- είναι, νομίζω, αρκετός χρόνος για έναν ψύχραιμο απολογισμό που δεν θα παρασύρεται από τον ενθουσιασμό της 1ης Ιουνίου και των δύο-τριών επόμενων ημερών.





Κατά γενική ομολογία, η κινητοποίηση πέτυχε. Η απήχηση που συνάντησε στους κόλπους της ελληνόφωνης μπλογκόσφαιρας ήταν μεγάλη. Κείμενα επί κειμένων και σχόλια επί σχολίων γράφτηκαν για την Αμαλία, την προσπάθεια που έκανε μέσα από το ιστολόγιό της, τα «φακελάκια», τους γιατρούς, την ιατρική δεοντολογία, το «άρρωστο» ΕΣΥ κ.ά. Μάλιστα, το όνομα της θαρραλέας κοπέλας, που πάλεψε με τόση δύναμη ενάντια στον καρκίνο και την αχαρακτήριστη συμπεριφορά ορισμένων γιατρών, έγινε ο δημοφιλέστερος όρος αναζήτησης στο Sync.gr, υπερσκελίζοντας τα... συνήθη «ερωτικές ιστορίες» και «sex». Επίσης, η φράση «Για την Αμαλία» κατέλαβε την τρίτη δημοφιλέστερη θέση. Ανάλογη δημοτικότητα γνώρισαν το online ημερολόγιο της Αμαλίας, το Malpractice, και το ειδικό blog με τον τίτλο «Για την Αμαλία», το οποίο δημιουργήθηκε με στόχο τον καλύτερο συντονισμό της κινητοποίησης της 1ης Ιουνίου. Συνολικά, σύμφωνα πάντα με το Sync.gr, 1.073 ιστολόγια κάνουν link προς το πρώτο και άλλα 292 προς το δεύτερο.

Τα πιο εντυπωσιακά νούμερα είναι όμως άλλα. Όπως υπολογίστηκε στο blog της κινητοποίησης:

• 400.000 άνθρωποι χρησιμοποίησαν την 1η Ιουνίου τις διαδικτυακές μηχανές αναζήτησης για να αντλήσουν πληροφορίες για την Αμαλία και την αφιερωμένη σε αυτή ημέρα
• Περισσότερα από 120.000 e-mails διαμαρτυρίας και ευαισθητοποίησης «βομβάρδισαν» υπουργούς, βουλευτές, ευρωβουλευτές, ιατρικούς συλλόγους, φορείς και οργανισμούς του χώρου της Υγείας
• Τα ηλεκτρονικά μηνύματα «ταξίδεψαν» σε 30 χώρες και 120 οργανώσεις
• Ανήμερα της κινητοποίησης 56.116 επισκέπτες πέρασαν το «κατώφλι» του blog της Αμαλίας.

Η έκταση της κινητοποίησης ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από τα «παραδοσιακά» μέσα. Έτσι, για πρώτη φορά τα ελληνόφωνα ιστολόγια προβλήθηκαν τόσο μαζικά και -το κυριότερο- θετικά μέσα από τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Το εκτός Διαδικτύου κοινό συνειδητοποίησε ότι «κάτι τρέχει» στον λαβύρινθο του Internet, πως υπάρχουν ενεργοί πολίτες και ότι το πληκτρολόγιο τους δίνει δύναμη να εκφραστούν ελεύθερα, διεκδικώντας (αυτονόητα ή μη) δικαιώματα και προβάλλοντας κοινωνικοπολιτικά ζητήματα και αιτήματα. Η οδυνηρή απώλεια ενός ανθρώπου λειτούργησε, λοιπόν, ως εφαλτήριο ανάδειξης των blogs σε μέσα ευαισθητοποίησης και πίεσης και ως ορόσημο για την επίσημη «πρώτη» της εγχώριας διαδικτυακής κοινότητας.

Το ζητούμενο είναι τι μέλλει γενέσθαι από 'δω και πέρα. Οι διαδικτυακοί ακτιβιστές που παραμέρισαν κάθε είδους διαφορές και ένωσαν τις δυνάμεις τους στην κοινή προσπάθεια να τιμηθεί η μνήμη της Αμαλίας και να μην υπάρξουν ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον, θα συνεχίσουν με την ίδια αγωνιστική διάθεση; Θα βγουν και εκτός Κυβερνοχώρου, για να ακουστούν ακόμα πιο δυνατά; Ή σταδιακά οι αντιδράσεις θα ξεθυμάνουν και ο καθένας θα επιστρέψει στη δουλειά του, ως είθισται να συμβαίνει σε παρόμοιες offline καταστάσεις; Επιπλέον, θα υπάρξουν ανάλογα εγχειρήματα για άλλα θέματα;

Διάθεση για συνέχεια φαίνεται να υπάρχει από αρκετούς. Απομένει να αποδειχθεί εμπράκτως και να μετουσιωθεί σε πράξεις ουσίας, σε συνεννόηση με όσο το δυνατόν περισσότερους δικτυακούς γραφιάδες...

INFO:
Η online εκστρατεία στη μνήμη της Αμαλίας συνεχίζεται πλέον από το blog «01.06.07: Ημέρα της Αμαλίας». Εκεί έχει συγκεντρωθεί όλο το υλικό που γράφτηκε τις τελευταίες ημέρες από ιστολόγους αλλά και δημοσιογράφους. Μεταξύ των άλλων, και τρία ρεπορτάζ μου στον «Ελεύθερο Τύπο»: Η ελληνική μπλογκόσφαιρα πενθεί την Αμαλία (29/5/2007), Bloggers στην αντεπίθεση (3/6/2007), «Για την Αμαλία, ρε γαμώτο...» (4/6/2007).

Για την Αμαλία

Η μεγαλύτερη διαδικτυακή κινητοποίηση που έγινε ποτέ στην Ελλάδα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη εδώ και λίγες ώρες. Μέχρι τα μεσάνυχτα τα ελληνόφωνα ιστολόγια σταδιακά «πλημμυρίζουν» με banners, videos, σχόλια και ένα κείμενο-καρπό συλλογικής προσπάθειας bloggers τα οποία υπενθυμίζουν την πολυετή οδύσσεια και τη σημαντική παρακαταθήκη της Αμαλίας Καλυβίνου.

Η 30χρονη που έφυγε τόσο πρόωρα ακριβώς πριν από μια εβδομάδα - ύστερα από 22 ολόκληρα χρόνια σκληρής μάχης ενάντια σε μια ασθένεια που στην αρχή οι γιατροί αποκάλεσαν «ιδιοπάθεια» και τελικά αποδείχθηκε καρκίνος, αλλά και ενάντια στην εγκληματική αμέλεια ορισμένων γιατρών και τις χρόνιες παθογένειες του άρρωστου εγχώριου συστήματος υγείας- «μίλησε» στις καρδιές χιλιάδων χρηστών του Διαδικτύου, μέσα από το online ημερολόγιό της. Καταγγελίες με ονόματα και διευθύνσεις, αφηγήσεις δύσκολων προσωπικών στιγμών, γεμάτες πόνο αλλά και αφοπλιστική ειλικρίνεια, ονομαστικές -και πάλι- αναφορές σε γιατρούς-ευεργέτες δημιούργησαν ένα ιστολόγιο-γροθιά στο στομάχι για όλους τους εμπλεκόμενους στον χώρο της υγείας (γιατρούς, διοικητές νοσοκομείων και ασφαλιστικών ιδρυμάτων, ΕΟΦ, πολιτικούς, συνδικαλιστές κτλ.), καθώς για τους απλούς πολίτες. Σε 19 posts που γράφτηκαν από τον Ιούλιο του 2005 έως τον Μάιο του 2007 η φοιτήτρια της Φιλοσοφικής με τον πύρινο και μεστό λόγο, το αστείρευτο θάρρος και το σπάνιο, αξιοθαύμαστο ψυχικό σθένος τα είπε όλα: για το θλιβερό... εθιμικό δίκαιο που λέγεται «φακελάκι», για τις κάθε λογής πρακτικές που παραβιάζουν τον όρκο του Ιπποκράτη, για τις τραγικές αδυναμίες του συστήματος περίθαλψης.

Η ηλεκτρονική κίνηση των φίλων της Αμαλίας -φίλων που στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν είχαν τη χαρά να τη γνωρίσουν από κοντά, παρά μόνο από τα κείμενα του blog της- είναι το ελάχιστο που μπορεί να γίνει στην παρούσα φάση για να μείνει ζωντανή η μνήμη της Αμαλίας και τα όσα μας κληροδότησε. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, σε καμία περίπτωση πως είναι ήσσονης σημασίας εξέλιξη. Αντιθέτως. Για πρώτη φορά η (διαρκώς διογκούμενη) ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα ενώνει τις δυνάμεις της σε τόσο μεγάλη έκταση και σε ελάχιστο χρόνο, παραμερίζοντας κάθε τύπου διαφορές, επιδεικνύοντας αξιέπαινο ζήλο και ωθούμενη από αγνά κίνητρα. Άλλωστε, σημασία έχει να γίνει το πρώτο βήμα. Όσο περισσότεροι βηματίσουν μαζί, τόσο το καλύτερο. Και στην προκειμένη περίπτωση οι συνοδοιπόροι είναι ήδη πολλοί, καλοί και έχουν εισπράξει το μήνυμα: οι ιστολόγοι έχουν δύναμη παρέμβασης -περίτρανη απόδειξη η Αμαλία.

Μέχρι τη στιγμή που γράφεται τούτο το σημείωμα, όπως διαπιστώνω στο Sync, τουλάχιστον 320 σημερινά posts αναδημοσιεύουν το συλλογικό κείμενο ή δικά τους λόγια για την Αμαλία, ενώ ο συνολικός αριθμός όσων έχουν αναφερθεί τις τελευταίες 30 ημέρες στην κοπέλα που ταρακούνησε την μπλογκόσφαιρα αγγίζει τα 1.000. Εξάλλου, τα σχόλια στο blog της, το Malpractice, έχουν φθάσει τα 1.130 (μετά την αναγγελία του θανάτου της). Παράλληλα ξεχώρισα δύο videos στο YouTube: ένα από το Metablogging και ένα από τον Γιώργο Κρόγια. Για τον συντονισμό της κινητοποίησης έχει δημιουργηθεί ειδικό ιστολόγιο στην εξής διεύθυνση: http://giatinamalia-blog.blogspot.com. Τις επόμενες ώρες αναμένεται να επιστρατευθούν και οι άλλες μορφές δράσης, όπως διανομή φυλλαδίων, μαζική αποστολή e-mails που ενημερώνουν για την ιστορία της Αμαλίας και τις «πληγές» του συστήματος υγείας σε 5 διαφορετικές γλώσσες κ.ά.

Ακολουθεί το κοινό μήνυμα που «ταξιδεύει» σήμερα σε όλη την μπλογκόσφαιρα (ελληνόφωνη και ξένη):

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του».
(Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...».
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας».
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας».

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

In Memoriam

Τα ξημερώματα της Παρασκευής η Αμαλία Καλυβίνου, η νεαρή κοπέλα η οποία με το ιστολόγιο που δημιούργησε για να καταγγείλει τα λάθη, τις αυθαιρεσίες, την εγκληματική συμπεριφορά γιατρών σε βάρος της και τα περιβόητα φακελάκια, συγκλόνισε και κατάφερε να ακουστεί όχι μόνο στην εγχώρια μπλογκόσφαιρα αλλά και πέρα από αυτή, άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν. Τα θλιβερά νέα έγιναν γνωστά από το blog της διά χειρός της κοινωνικής λειτουργού που τη στήριζε τα τελευταία χρόνια.

Εδώ και πολλές ημέρες τα μηνύματα συμπαράστασης, οι γεμάτες στοργή αλλά και ανησυχία ερωτήσεις για την πορεία της υγείας της Αμαλίας είχαν πάρει μορφή χιονοστιβάδας στο ιστολόγιό της. Οι δικοί της άνθρωποι τα παρακολουθούσαν και της μετέφεραν το ενδιαφέρον των (πολλές φορές άγνωστων) φίλων, οι οποίοι άφηναν ένα σύντομο σημείωμα κάτω από το τελευταίο post της Αμαλίας. «Αμαλία, μας διαβάζεις; Η αλήθεια είναι ότι έχουμε ανησυχήσει. Πού είσαι κοριτσάκι μου; Αισθάνεσαι καλά; Χρειάζεσαι κάτι; Γράψε τουλάχιστον ότι είσαι καλά. Μόνο αυτό. Ίσως, βέβαια, και να σε ενοχλούμε. Αν σε πιέζουμε, συγχώρεσέ μας. Όλοι νομίζω από ενδιαφέρον το κάνουμε», έγραφε για παράδειγμα μία από τις e-φίλες της, η Γωγώ.

Από το τελευταίο μήνυμα της Αμαλίας μέχρι εκείνο της κοινωνικής λειτουργού κυρίας Φρόσως Χατζάκη, μεσολάβησαν περίπου 100 μηνύματα, ανάλογα με αυτό της Γωγώς. Και βέβαια ο καταιγισμός σημειωμάτων συνεχίστηκε και μετά. «Καλό ταξίδι, Αμαλία», «θερμά συλληπητήρια στην οικογένειά της» και άλλα παρόμοια μηνύματα -πάνω από 300 ως την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές- κατέκλυσαν το ιστολόγιο που επί δύο χρονιά αποτέλεσε «χαστούκι» για το σάπιο κομμάτι του χώρου της υγείας.

Παράλληλα, τα αφιερωμένα στην Αμαλία posts σε όλη την ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα έχουν ξεπεράσει τα 100. Ενδεικτικά, και σε τυχαία σειρά, εντοπίσαμε τα ακόλουθα:

• Καλό ταξίδι Αμαλία (Να τα πούμε?)
• «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας» (Oneiros)
• Καλό ταξίδι Αμαλία (Ta parapona sas sto MIXER)
• Δεν άνθισαν ματαίως τόσα σχόλια (Ιστολόγιον)
• Στον παράδεισο δεν έχει φακελάκι (Metablogging)
• Γαίαν έχοις ελαφράν Αμαλία… (sfrang2)
• Αρκετά κουράστηκες, Αμαλία (Zepos)
• Ένα λουλούδι για την Αμαλία (Doncat)
• Καλό ταξίδι Αμαλία (simos.gr)
• Έφυγε η Αμαλία (Theoulini)
• Καλό ταξίδι (X-Psilikatzoy)
• Ο αγώνας της Αμαλίας συνεχίζεται (Ό,τι δεν λύνεται... κόβεται)
• Πέθανε η Αμαλία (pestaola.gr)
• Η Αμαλία έφυγε (E-saloni)
• Αμαλία δεν πρόκειται να αναστηθείς… γιατί δεν έχεις πεθάνει (Παραφωνιάδες)
• Μαύρη μέρα σήμερα ξημέρωσε (Πολιτικό Blog)
• Για την Αμαλία (Πού είναι η πανοπλία μου;)
• Καλό ταξίδι Αμαλία (Η καλύβα ψηλά στο βουνό)
• RIP (Arxedia Media)
• No more cry… (Ώρα Ελλάδας)
• Έφυγε η Αμαλία Καλυβίνου (Μαύρος Γάτος)
• Καλό ταξίδι (Say no to violence)
• Καλό ταξίδι, Αμαλία (Allu Fun Marx)
• ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΜΑΛΙΑ.ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΛΑΣ ΜΕ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΜΑΣ... (ΠΡΕΖΑ TV)
• Καλό ταξίδι Αμαλία… (Τα ταξίδια μου)
• Αμαλία, δεν σε ξεχνάμε!!! (Romeo & Juliet)
• Εκεί που πας (Ασπαστός)
• Καλή Αντάμωση (Ιερές δούλες της θεάς Καφροδίτης)
• Αντίο Αμαλία ((Πολύ) Χαμηλές πτήσεις)
• Ξεκουράσου Αμαλία, εμείς σύντομα θα σε ξεχάσουμε (monaxikoslikos)
• Καλό ταξίδι «Κουρέλι» (Love & Poison)
• Καλό ταξίδι κοριτσάκι (Γητεύτρια)
• Από χθες… (Βασιλική)
• Καλό ταξίδι Αμαλία (La Cruz del Sur)
• Πεθαίνοντας στο blogspot (Γυφτάκι)
• Αντίο Αμαλία (Το ιατρείο)
• Θάνατος… (Blogoσφαιρα)
• Αυτή έφυγε, το fakelaki έμεινε (We are not alone)
• 250507* (Unlearn)
• Για την Αμαλία (In a dead angle)
• Καλό ταξίδι Αμαλία (Swell)
• Ένα κορίτσι μετράει τα’ άστρα (deksiaristera)
• Καλό ταξίδι (Ήχος πλάγιος μόνος)
• Σσσσς (Ανιαρές εξομολογήσεις)
• Η Αμαλία έφυγε (Έτσι το βλέπω)
• Για την Αμαλία (Teenage Thinking)
• Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος (Do pixel sprites dream of electric sheep?)
• Για όσους έμειναν (Adiple)

Η Αμαλία μπορεί να έφυγε από τη ζωή, όμως παραμένει ανάμεσά μας με το ιστολόγιό της, τις σκέψεις της και όσα μας έμαθε. Δοκιμάστηκε, πόνεσε, απογοητεύτηκε, κατήγγειλε, ταρακούνησε, συγκίνησε, ενέπνευσε, απέδειξε ότι η μπλογκόσφαιρα και το Διαδίκτυο δεν είναι εικονική πραγματικότητα αλλά κομμάτι της πραγματικής ζωής, που μπορεί μάλιστα να αφυπνίσει τα «παραδοσιακά» μέσα και να τους δώσει θέματα από ανθρώπους για ανθρώπους. Όπως εύστοχα σημειώνει ο Μιχάλης Παναγιωτάκης στο Ιστολόγιον, «το "Malpractice" είναι η επιτομή ενός πράγματος που τα μπλογκ μπορούν να κάνουν καλά: να δώσουν βήμα καταγγελίας και να αναδείξουν θέματα που, εσκεμμένα ή από αδιαφορία, δεν περνούν στα μέσα ενημέρωσης, και μάλιστα στην περίπτωση της Αμαλίας, κάτι ακόμα πιο χρήσιμο: βήμα για επώνυμες καταγγελίες (και επαίνους), παρακάμπτοντας τη φοβία ή απροθυμία των ΜΜΕ να μπλέξουν στην ανελεύθερη περί "δυσφημήσεως" νομοθεσία/βιομηχανία της χώρας μας (για να μην μιλήσω για πιθανές "διαπλοκές")».

Ήδη πολλοί συν-ιστολόγοι έχουν τονίσει ότι η προσπάθεια της Αμαλίας πρέπει να συνεχιστεί. Στο πλαίσιο αυτό, έχει προταθεί το ιστολόγιό της ή κάποιο άλλο, νέο, να λειτουργήσουν ως κέντρα καταγγελιών. Αξίζει να σημειωθεί ότι μέσα σε τρεις ημέρες ο αριθμός παραπομπών προς το Malpractice από άλλα ιστολόγια το ανέβασε στην 5η θέση της κατάταξης του Sync με τα δημοφιλέστερα blogs. Παράλληλα, έχει δοθεί ραντεβού για την 1η Ιουνίου, καθώς η πρόταση του ανθυποπυραγού Νίκου Στεργίου να γίνει η ημέρα αυτή Ημέρα Αμαλίας και να αναρτηθεί σε όλα τα ιστολόγια ως σύνθημα το μότο-ευχή της 30χρονης κοπέλας «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες, ρε παιδια, όχι ο κανόνας...» έχει αγκαλιαστεί από τους περισσότερους bloggers.

Αμαλία, σ' ευχαριστούμε! Καλό ταξίδι!

7η Διεθνής Έκθεση Αυτοκινήτου Αθήνας: Υλικό ονείρων για τους εραστές του ιλίγγου

Ταχύτητα, γκάζι, πάθος, ίλιγγος... Αν θέλαμε να συνοδεύσουμε με εικόνες τις λέξεις αυτές και τα συνώνυμά τους, για τις ανάγκες κάποιας εγκυκλοπαίδειας, θα μπορούσαμε κάλλιστα να ανατρέξουμε στο φωτογραφικό αρχείο από τα σπορ μοντέλα που παρουσιάστηκαν στην 7η Διεθνή Έκθεση Αυτοκινήτου της Αθήνας.

Οι εταιρίες που είχαν να καταθέσουν ενδιαφέρουσες προτάσεις από πλευράς επιδόσεων και σχεδιασμού ήταν πολλές. Τι να πρωτοδεί κανείς; Από σπορ εκδόσεις δημοφιλών μοντέλων, σε τιμές αρκετά προσιτές, μέχρι απαγορευμένους (από οικονομικής πλευράς) «καρπούς» για τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινού, η γκάμα ήταν απολαυστικά μεγάλη.

Μία από τις πρώτες θέσεις στην καρδιά μας κατέκτησε η ακριβοθώρητη Αlfa Romeo 8C Competizione. Γιατί ακριβοθώρητη; Με τιμή περί τα 150.000 ευρώ και παραγωγή που μέχρι στιγμής δεν ξεπερνά, αν θυμάμαι σωστά, τα 80 κομμάτια, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Συνολικά η ιταλική φίρμα δεν σκοπεύει να κυκλοφορήσει περισσότερα από 500 τέτοια έργα τέχνης. Έτσι, ο V8 κινητήρας των 4.691 κυβικών εκατοστών με την απόδοση των 450 ίππων -ο οποίος σημειωτέον προέρχεται από τη Maserati-, το θελκτικό αμάξωμα με τα ρετρό στοιχεία και το κόκπιτ όπου παντρεύονται αρμονικά αλουμίνιο, ανθρακονήματα και δέρμα θα παραμείνουν toy machine για λίγους και ευσεβής πόθος για πολλούς.

Κεραυνοβόλος ήταν ο έρωτας και με το κατάλευκο (αναφέρεται ως «λαμπερό λευκό» στο χρωματολόγιο της εταιρίας) Audi R8. Εξωτερικά επιτομή του επιθετικού και κομψού σπορ design, μόνιμη τετρακίνηση Quattro, V8 κινητήρας 4,2 λίτρων με απόδοση 420 ίππων κάτω από το καπό, τελική ταχύτητα 301 χιλιόμετρα την ώρα και επιτάχυνση 0-100 χιλιόμετρα/ώρα μόλις σε 4,6 δευτερόλεπτα συνθέτουν ένα ακαταμάχητο αυτοκίνητο. Δυστυχώς για μας, το αντίτιμο είναι βαρύ: ξεκινά από τα 136.000 ευρώ για τη βασική έκδοση και φθάνει τα 184.200 ευρώ, που ήταν και η τιμή του εκθέματος.

Σημαντική καινούργια σπορ παρουσία φιλοξενούσε στο περίπτερό της και η BMW. Αυτή δεν ήταν άλλη από τη νέα σειρά 3 Cabrio, η οποία θα διατίθεται με 2λιτρο και 3λιτρο κινητήρα μέγιστης ισχύος 170 και 306 ίππων αντιστοίχως. Στη «μικρή», πιο προσιτή για τα ελληνικά δεδομένα, έκδοση υπόσχεται επιτάχυνση 0-100 χλμ./ώρα σε 9,2 δεύτερα και τελική ταχύτητα 220 χλμ./ώρα. Αξιοπρόσεκτη λεπτομέρεια: η οροφή της ανοικτής «3άρας» δεν είναι υφασμάτινη, αλλά μεταλλική.

Διόλου ευκαταφρόνητα είναι τα πιο οικονομικά μοντέλα της κατηγορίας, όπως το Ford Focus CC, το Opel GT και το Peugeot 207 CC.

7η Διεθνής Έκθεση Αυτοκινήτου Αθήνας: Μοντέλα και... μοντέλα

Οι εκθέσεις αυτοκινήτου είναι γνωστό ότι αποτελούν τον παράδεισο κάθε άνδρα, γιατί συνδυάζουν δύο μεγάλες αδυναμίες του: αυτοκίνητα και γυναίκες. Τα αστραφτερά νέα μοντέλα της αυτοκινητοβιομηχανίας -άλλα προσιτά στη μέση τσέπη και άλλα εντελώς δυσπρόσιτα, εξ ου και περισσότερο ενδιαφέροντα και ζηλευτά- και οι (εξίσου, αν όχι περισσότερο, επιθυμητές) καλλίπυγες κοπέλες που στέκονται πλάι τους ή κάθονται αναπαυτικά στα καθίσματά τους αποτελούν έναν συνδυασμό που μαγνητίζει το βλέμμα.

Η 7η Διεθνής Έκθεση Αυτοκινήτου της Αθήνας δεν θα μπορούσε παρά, σεβόμενη τον εαυτό της, να προσφέρει εν αφθονία το εκρηκτικό αυτό μείγμα ομορφιάς. Οι φωτογραφίες αυτού του post είναι ένα, μικρό μόνο, δείγμα που μπόρεσα να καταγράψω με τον φωτογραφικό φακό μου από τα περίπτερα της Honda, της BMW και της Skoda... «για τα μάτια σας μόνο». Δεν χρειάζονται περισσότερα σχόλια. Απολαύστε τις!

7η Διεθνής Έκθεση Αυτοκινήτου Αθήνας: Για (εμάς) τους κοινούς θνητούς

Η φετινή Διεθνής Έκθεση Αυτοκινήτου της Αθήνας φιλοξενεί στα 53.000 τετραγωνικά μέτρα της τα μεγαλύτερα και πλουσιότερα σε νέα μοντέλα περίπτερα των τελευταίων ετών. Αν αθροίσουμε: (α) μοντέλα «του κουτιού», που παρουσιάστηκαν σε επίσημη «πρώτη» στην ελληνική αγορά και σύντομα θα αρχίσει η διάθεσή τους (π.χ. Fiat Bravo), (β) καινούργιες εκδόσεις προϋπαρχόντων μοντέλων (π.χ. Opel Corsa OPC), (γ) μοντέλα που υπέστησαν facelift (π.χ. Ford C Max), το σύνολο ξεπερνά τα 60. «Χαράς Ευαγγελία», λοιπόν, για όλους τους λάτρεις των τεσσάρων τροχών, ανεξαρτήτως ηλικίας, οδηγικών προτιμήσεων, οικογενειακής κατάστασης, οικονομικού επιπέδου κ.λπ.

Οι «προσγειωμένοι», που αναζητούν ένα εργαλείο για τις μετακινήσεις τους χωρίς να ενδιαφέρονται για «τρελά» γκάζια ή υπερβολικά λούσα, θα βρουν πολλές αξιόλογες προτάσεις να λούζονται από το εκτυφλωτικό φως των προβολέων της έκθεσης. Δείτε τι τράβηξε το βλέμμα μας:

Το Opel Astra που απέκτησε «ουρά» (κατά κόσμον, Opel Astra Sedan). Τα ευμεγέθη φωτιστικά σώματα ίσως να μην είναι ό,τι ωραιότερο έχω δει, αλλά ταιριάζουν με τη γραμμή του αυτοκίνητου. Το πορτ μπαγκάζ των 500 λίτρων και οι αυξημένοι χώροι για τους πίσω επιβάτες θα αποτελέσουν τη χαρά του οικογενειάρχη. Η βασική έκδοση -1,4 λίτρα- συνοδεύεται από τον γνωστό κινητήρα των 90 ίππων, ενώ θα πωλείται και με καινούργιο μοτέρ 1,8 λίτρων και 140 ίππων.

Το Nissan Tiida, το ολόφρεσκο μικρομεσαίο της ιαπωνικής φίρμας που θα διατίθεται στη χώρα μας από τον επόμενο μήνα σε 4θυρες και 5θυρες εκδόσεις με κινητήρες 1,6 και 1,8 λίτρων, οι οποίοι αποδίδουν αντιστοίχως 110 και 126 άλογα. Σχεδιαστικά συνεχίζει την επέλαση των ακμών, που ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια με το Primera και η οποία σηματοδότησε τη ρίξη με τις καμπύλες του παρελθόντος (λέγε με Almera). Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξετρελάθηκα.

Το Fiat Bravo και το Fiat Linea, με τα οποία η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία δηλώνει ηχηρό «παρών» στη μεσαία κατηγορία. Το πρώτο είναι η hatchback πρόταση της Fiat. Θα διατίθεται με 16βάλβιδο κινητήρα 1.400 κυβικών εκατοστών που αποδίδει 90 ίππους, αλλά και με δύο βενζινοκινητήρες turbo της ίδιας χωρητικότητας και απόδοσης 120 και 150 ίππων. Μου άρεσαν (από έξω προς τα μέσα) τα μπροστινά φώτα, που θυμίζουν Aston Martin, το προσεγμένο και από καλής ποιότητας υλικά ταμπλό και οι πολύ ικανοποιητικοί -για τα δεδομένα της κατηγορίας- εσωτερικοί χώροι (με τον ύψους 2,02 μέτρων κολλητό μου άνετα βολεμένο στη θέση του οδηγού, εγώ χωρούσα κανονικά στο πίσω κάθισμα, κάνοντας την παραχώρηση να ακουμπάνε τα γόνατά μου στην πλάτη του καθίσματος). Ρωτήσαμε και μάθαμε ότι έρχεται στη χώρα μας τον Σεπτέμβριο. Το δεύτερο είναι η sedan απάντηση στον ανταγωνισμό (βλ. Toyota Corolla, Ford Focus κ.λπ.) και έρχεται με δύο κινητήρες: έναν 8βάλβιδο 1.400άρι ο οποίος «βγάζει» 77 άλογα και έναν 16βάλβιδο 1.400άρι turbo που αποδίδει 120 άλογα.

Το μωρό της Renault, το Twingo, που μεγάλωσε, καθώς δανείστηκε το πάτωμα του Clio II, και ομόρφυνε, προσαρμοζόμενο στη σύγχρονη σχεδιαστική φιλοσοφία της Γαλλίδας μαμάς του. Ύστερα από 14 χρόνια, η πλήρης ανανέωση ήταν επιβεβλημένη και έγινε πράξη. Το «κλου» είναι η υπερτροφοδοτούμενη έκδοση των 1,2 λίτρων με τους 100 ίππους.



Το Skoda Fabia, που άλλαξε ριζικά, εσωτερικά και εξωτερικά, και οσονούπω δίνει ραντεβού με υποψήφιους αγοραστές στις αντιπροσωπείες. Η μουρίτσα είναι γνώριμη, χάρη στο πρόσφατο Roomster. Θα το βρείτε στα 1.200, 1.400 και 1.600 κυβικά με 70, 86 και 105 άλογα αντιστοίχως. Μία καθ' όλα τίμια πρόταση, κατά τη γνώμη μου.

Το Ηyundai i30, το ολοκαίνουργιο μικρομεσαίο μοντέλο των Κορεατών, που καταφθάνει τον Ιούνιο με δύο ισχυρά μοτέρ 1,4 και 1,6 λίτρων (αποδίδουν το πρώτο 109, το δεύτερο 122 άλογα) και αναμένεται να προσελκύσει το ενδιαφέρον μεγάλης μερίδας αγοραστών. Μοιάζει πολύ στο Kia C'eed ή είναι η ιδέα μου; Όπως και να 'χει, η σχεδίασή του είναι κομψή, πλην όμως αδιάφορη.

Αν δεν χορτάσατε, μην απογοητεύεστε! Περισσότερο υλικό από την 7η Διεθνή Έκθεση Αυτοκινήτου της Αθήνας σε προσεχές post.

7η Διεθνής Έκθεση Αυτοκινήτου Αθήνας: Τα καλύτερα έρχονται

- Αλήθεια; Ήταν ο Μάριος Ροζάκος χθες στο πρώην ανατολικό Αεροδρόμιο, στα εγκαίνια της 7ης Διεθνούς Έκθεσης Αυτοκινήτου της Αθήνας; Α, στο καλό! Γιατί δεν μου το είπατε; Ήθελα να τον γνωρίσω! Πώς; Θα γράψει για την έκθεση στην ΕΤ-αζέρα Σκέψεων; Εντάξει, εννοείται πως θα διαβάσω τα posts του, αλλά θέλω να τον γνωρίσω σας λέω!

- Ε, τότε θα του πούμε να ξαναπεράσει από την έκθεση.

- Ναι! Ναι! Από σήμερα και μέχρι τις 20 Μαΐου, από τις 10.00 το πρωί ως τις 10.00 το βράδυ, η καρδιά της αυτοκίνησης θα χτυπά εδώ. Περισσότεροι από 35 κατασκευαστές και 250 εταιρίες με προϊόντα και υπηρεσίες που σχετίζονται με το αυτοκίνητο έχουν δικό τους περίπτερο. Το εισιτήριο κοστίζει 9 ευρώ και το μειωμένο για παιδιά μέχρι 12 ετών είναι 5 ευρώ.

Ο παραπάνω διάλογος είναι (δυστυχώς για μένα) φανταστικός. Όμως η επίσκεψη στην έκθεση κατά τη χθεσινή press day είναι (ευτυχώς για μένα) πραγματική. Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την 7η Διεθνή Έκθεση Αυτοκινήτου της Αθήνας στον επίσημο δικτυακό τόπο της, προτού πάτε διαβάστε μερικές χρήσιμες συμβουλές από τον συνιστολόγο Dealsend και επιστρέψτε σύντομα στην ΕΤ-αζέρα Σκέψεων για να δείτε πλούσιο φωτογραφικό υλικό και σχόλια από τα μοντέλα που θαυμάσαμε.

Αυτή είναι τούρτα!

Αυτές τις ημέρες έχουν γενέθλια τα καλύτερα παιδιά! Σοβαρολογώ, το έχω τσεκάρει. «Ταυράκια, παιδί μου, εγγύηση!», όπως θα έλεγε και μια φίλη. Τι είπατε; Θέλετε παραδείγματα; Σύμφωνοι! Σημειώνετε;

1. Πρώτος και καλύτερος εγώ σήμερα
2. Στις 13 Μαΐου η συνάδελφός μου η Λενδιάννα
3. Στις 16 Μαΐου η φίλη μου η Κατερίνα
4. Την ίδια ημέρα η μία κορούλα της κουμπάρας μου
5. Στις 20 Μαΐου η φίλη μου η Αλεξάνδρα.

Αν εξακολουθείτε να αμφιβάλλετε, ιδού ποιοι άλλοι γεννήθηκαν σαν σήμερα:
* Fred Astaire (χορευτής)
* Bono (μουσικός)
* Linda Evangelista (τοπ μόντελ).

Για να μην αναφερθώ σε γεγονότα που συνέβησαν σαν σήμερα:
10/5/1981: Ο François Mitterrand εκλέγεται Πρόεδρος της Γαλλίας, διαδεχόμενος τον Valery Giscard d'Estaing
10/5/1968: Αρχίζουν στο Παρίσι οι ειρηνευτικές συνομιλίες για το Βιετνάμ
10/5/1940: Ο Winston Churchill γίνεται πρωθυπουργός της Βρετανίας, μετά την παραίτηση του Neville Chamberlain
10/5/1871: Με τη Συνθήκη της Φρανφούρτης γράφεται ο επίλογος του Γαλλο-Πρωσικού Πολέμου

Χρόνια μας πολλά και καλά!!! Να μας χαίρεστε, βρε!

Party metablogging ΙΙ

«Έστι μεν ουν το metablogging άθλημα λίαν προσφιλές παρά τοις Έλλησιν ιστολόγοις».

Παυσανίου, Διαδικτύου Περιήγησις

Το πάρτι του περασμένου Σαββάτου μάς έφερε πιο κοντά τόσο offline όσο και, εν συνεχεία, online. Απόδειξη για το δεύτερο τα σχετικά posts και τα σχόλια που συνεχίζονται στην ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία θετικά, δείχνουν πως η προσπάθεια άξιζε τον κόπο και υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να επαναληφθεί στο εγγύς μέλλον βελτιωμένη και... «επαυξημένη»!

Το ενδιαφέρον για όσα γράφονται στα ιστολόγια για το πάρτι και το συνεπαγόμενο metablogging ήταν αναμενόμενα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι αξιοπρόσεκτα. Διαπιστώνοντας από τα σχόλια στο προηγούμενο post μου και από τον «ρουφιάνο» που καταγράφει την επισκεψιμότητα της ΕΤ-αζέρας Σκέψεων ότι το after σκέλος της εκδήλωσης ενδιαφέρει πολλούς συν-ιστολόγους, επεκτείνω τον κατάλογο παραθέτοντας μερικά ακόμα posts που εντόπισα:

* Τις ει, χωρίς alt ούτε control (aggelos-X-aggelos)

* Social Νetwork αλλά ελληνικά : Από τις chatoσυνάξεις του 99 στα bloggersparty του 2007 (Αpasxolisi)

* Πάρτι animal! (Marialena’s Moments)

* Το πάρτι τελείωσε (Πολιτικό Μπλογκ) με φωτό
* Εγώ πέρασα καλά!! (pasta)
* Επεράσαμε όμορφα…; (Tzella’s blog)

* Είμαστε για [Party?] (Germanos)

* Το 100ό μπλογκοπάρτι είναι γεγονός! (Rodia στο Istories-1001) -όχι ακριβώς για το πάρτι, αλλά με αφορμή το πάρτι ;-)

Όποιος θέλει να βοηθήσει στην ενημέρωση του καταλόγου, είναι βεβαίως ευπρόσδεκτος.

Και μην ξεχνιόμαστε: με το καλό στο επόμενο!

Το πολύχρωμο μπλογκοχωριό

Το δεύτερο πάρτι της ελληνόφωνης μπλογκόσφαιρας που οργανώθηκε το βράδυ του περασμένου Σαββάτου ήταν μια ζωντανή απόδειξη της ποικιλομορφίας που χαρακτηρίζει την κοινότητα των ιστολόγων. Άνθρωποι σχεδόν κάθε ηλικίας, άνδρες (κυρίως -σνιφ!) και γυναίκες, κοινωνικοί και συνεσταλμένοι, ομιλητικοί και λακωνικοί, παιχνιδιάρηδες και σοβαροί, δεινοί χορευτές και εραστές της πολυθρόνας, με επίσημο και σπορ ντύσιμο, γέμισαν το κλαμπ της Γλυφάδας. Όλοι γνώρισαν νέα πρόσωπα, online φιλίες μετεξελίχθηκαν και σε offline, ενώ αρκετοί απέκτησαν μέσα σε λίγες ώρες καινούργιους φίλους των οποίων τα blogs δεν είχαν καν υπόψη.

Δεν κρύβω πως, πηγαίνοντας στο πάρτι, σκεφτόμουν ότι ίσως η εκ του σύνεγγυς επαφή με άλλους διαδικτυακούς γραφιάδες να με απογοητεύσει. «Α! Αυτός/αυτή είναι λοιπόν ο/η τάδε; Τι κρίμα!», θα μπορούσε να είναι το σχόλιο μετά τις συστάσεις και μια πρώτη κουβέντα. Πόσες φορές δεν συμβαίνει αυτό με δημοσιογράφους εφημερίδων και περιοδικών ή με ραδιοφωνικούς παραγωγούς; Μόλις πριν από λίγες ημέρες φίλος που έπιασε δουλειά σε ραδιοφωνικό σταθμό μού έλεγε πόσο απογοητεύτηκε όταν γνώρισε από κοντά έναν από τους αγαπημένους του παραγωγούς. Στην περίπτωση των bloggers και του πάρτι, διαψεύστηκα. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά με όσους μίλησα (είτε πολύ είτε λίγο), αφενός, ένιωσα πολύ άνετα και, αφετέρου, εισέπραξα μεγάλες δόσεις θετικής ενέργειας και δημιουργικής διάθεσης.

Φυσικά, δεν έλειψε και η αμηχανία. Ειδικά τις πρώτες ώρες, αρκετοί στέκονταν ή κάθονταν και παρατηρούσαν γύρω τους, ενώ ήταν πολύ διαδεδομένες οι μικρές παρέες των δύο ή τριών ατόμων. Οι ερωτήσεις «Είσαι μπλόγκερ; Ποιος/ποια είσαι;» φορέθηκαν πολύ και ενόχλησαν ίσως ορισμένους. Αλλά ήταν ο μόνος τρόπος να σπάσει ο «πάγος» και να μην υπάρχουν μόνο «κλίκες» ανθρώπων που ήδη γνωρίζονταν. Στο κάτω-κάτω, ποιος ήταν (και είναι επόμενο να είναι) ο στόχος ένος τέτοιου event; Τα nicks να συνδυαστούν ή να αντικατασταθούν με φρέσκες φατσούλες και η διαμεσολαβημένη επικοινωνία να παραχωρήσει τη θέση της στην άμεση. Είπαμε: «to know us better!». Και η αρχή γι' αυτό όντως έγινε. Απομένει ακόμα καλύτερη συνέχεια!

Με δεδομένο ότι λίγοι, μόνο, συν-ιστολόγοι από τη Βόρεια Ελλάδα κατάφεραν να έρθουν, νομίζω πως το σύνθημα πρέπει να είναι πλέον: «Βουρ για Θεσσαλονίκη!!!». Το αίτημα έχει ήδη εκφραστεί και από άλλους bloggers και προσυπογράφω ;-)

Υ.Γ. Έκανα μια μίνι έρευνα για σχόλια και φωτογραφίες από το πάρτι. Σίγουρα δεν είναι πλήρης, θεώρησα όμως καλό να μοιραστώ τα αποτελέσματα μαζί σας:
* After party... (Παράφωνος) - το blog του πάρτι
* Ευχαριστώ (Παράφωνος)
* 2ο Bloggoparty! Ήμουν κι εγώ εκεί! (Σπιτόγατος) με φωτό
* Πάρτι γκολ (Zouri)
* 2nd Greek Bloggers "party" (cpil) με φωτό
* VIDEO: 2nd Greek Bloggers party (cpil)
* 19 φωτογραφίες από το Greek Bloggers Party (Titanas)
* 15 φωτογραφίες από το Greek Bloggers Party (Titanas)
* Πάρτυ αλλιώς... θα βρεις! (Η Νημερτής)
* Greek Bloggers Party (Karpidis) με φωτό
* Στο πάρτι ήμασταν κι εμείς εκεί! (Tzonakos)
* Party animal (Αναγεννημένη)

Η μπλογκόσφαιρα κάνει πάρτι

Σήμερα, εκτός από τις δεσποσύνες με το όνομα Ειρήνη (χρόνια πολλά, μαμά!), γιορτάζει και το εγχώριο κομμάτι της μπλογκόσφαιρας. Πώς και γιατί;

Με στόχο «to know us better», όπως έλεγε και η ασπρόμαυρη ελληνική κινηματογραφική κωμωδία, και με το σκεπτικό ότι «συνάντηση-πάρτι των μπλόγκερ έγινε πριν ένα χρόνο. Από τότε η μπλογκόσφαιρα έχει μεγαλώσει πολύ. Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ μας, γράφουμε ποστ, ανταλλάσσουμε σχόλια, ασκούμε κριτική αλλά δεν έχουμε συναντηθεί πρόσωπο με πρόσωπο» (αντιγράφω από το blog του πάρτι), ο Παράφωνος ανέλαβε για άλλη μια φορά μία ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία: να οργανώσει πάρτι των ελληνόφωνων ιστολόγων.

«Άραγε πώς είναι ο Χ blogger από κοντά;», «ωραία τα λέω μέσω Internet τόσο καιρό με τον Ψ, καιρός δεν είναι να γνωριστούμε;», «τελικά η Ω είναι τόσο όμορφη όσο γράφουν άλλοι; »: απορίες σαν αυτές ίσως να λυθούν στο πάρτι. Με δεδομένη την προβολή της οποίας έχει τύχει το γεγονός, η προσέλευση αναμένεται μεγάλη. Εκτός κι αν τελευταία στιγμή μας πιάσουν οι ντροπές! Μα, γιατί; Ορισμένοι διαδικτυακοί γραφιάδες που χρησιμοποιούν ψευδώνυμο είναι γνωστό ότι αποφεύγουν συστηματικά τις κοινωνικές εκδηλώσεις οι οποίες υπάρχει πιθανότητα (έστω και μικρή) να προδώσουν την πραγματική τους ταυτότητα. Απολύτως σεβαστό. Ας γνωριστούμε, τουλάχιστον, οι υπόλοιποι. Ο χώρος, σύμφωνα με τον Παράφωνο, θα ευνοεί και συζητήσεις, όχι μόνο γλέντι. Ραντεβού στη Γλυφάδα, λοιπόν!

Περισσότερα για το πάρτι, εδώ!

Κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας, παραχωρώ τη θέση των posts που σχεδίαζα να ανεβάσω, στο παρακάτω κείμενο προβληματισμού-ευαισθητοποίησης που ετοίμασε το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας με θέμα την ελευθερία της έκφρασης στο Διαδίκτυο και τις συλλήψεις και φυλακίσεις bloggers οι οποίοι τόλμησαν να εκφράσουν τις απόψεις τους σε διάφορες γωνιές του πλανήτη:

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένει σε μια χώρα η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης.

Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα «μπλοκάρονται» από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που, αν και η έδρα του είναι στη Νεά Υόρκη, πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.

Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις 3.00 το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.
Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δεν φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε Internet Café παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα e-mail σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, δύο CDs και ένα βιβλίο που, για κακή σου τύχη, είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…

Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.

Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό. Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με e-mail από τον προσωπικό σου Yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το e-mail δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού, που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα. Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο e-mail.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά της θα πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφαλείας και θα σου απαγόρευαν να γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δεν θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς! Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο Internet!

Η «μοναξιά» του Σαββατοκύριακου

Στις αρχές του μήνα εγκατέστησα στο ταπεινό αυτό ιστολόγιο έναν ηλεκτρονικό «κατάσκοπο» που με ενημερώνει για την επισκεψιμότητα του blog, δίνοντας ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως: αριθμό μοναδικών επισκεπτών, γεωγραφική προέλευσή τους, ιστοσελίδα μέσω της οποίας έφθασαν εδώ κ.ά. Παρατηρώντας τα στοιχεία, διαπίστωσα ότι τα Σαββατοκύριακα (ελληνιστί γουηκέντ) καταγράφεται κατακόρυφη πτώση της επισκεψιμότητας. Την πρώτη φορά οφειλόταν στο Πάσχα. Τη δεύτερη φορά είχαμε την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα: σημειώθηκε αύξηση, αλλά αυτό προέκυψε χάρη στην αναδημοσίευση του πρώτου post για την αθλητική βία στο e-rooster. Την τρίτη φορά δεν υπήρχε αργία ή άλλη δικαιολογία για τη μείωση. Το ίδιο χθες. Και φαντάζομαι πως ούτε αύριο θα αλλάξουν τα πράγματα (αν και η εγγύτητα με την Πρωτομαγιά γεννά υποψίες για άδειες «από τη σημαία» και τα συναφή).

«Σιγά την ανακάλυψη!», θα μου πείτε. Ούτε εμένα θα με ξάφνιαζε, αν -στην προσπάθειά μου να ερμηνεύσω το φαινόμενο αυτό- περιοριζόμουν στην πιθανότητα να οφείλεται στον λαμπερό ελληνικό ήλιο. Ο καιρός «χαμογελά» και όσοι μπορούν -των bloggers και όλων των χρηστών του Διαδικτύου συμπεριλαμβανομένων- δεν χάνουν την ευκαιρία για, μικρότερες ή μεγαλύτερες, αποδράσεις. Μαγεμένοι από τα κάλλη της φύσης, εγκαταλείπουν την οθόνη και το πληκτρολόγιο για να απολαύσουν τις μυρωδιές της εξοχής. Λογικό δεν είναι;

Ασφαλώς! Εντούτοις, μήπως παράλληλα συμβαίνει και κάτι άλλο; Μήπως τελικά το μεγαλύτερο ποσοστό των χρηστών του Internet, αλλά και των ιστολόγων ειδικότερα, «σερφάρει», «σχολιάζει», «γράφει» από το γραφείο; Και αν ναι, πώς; Ξεκλέβοντας χρόνο από τη δουλειά, παραμένοντας περισσότερες ώρες...; Η δουλειά εμπνέει για συγγραφή σχολίων και posts ή απλά για παρακολούθηση όσων γράφουν άλλοι;

Η πολλά υποσχόμενη ερευνητική δουλειά του Ζαφείρη Καραμπάση, στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού προγράμματος του Παντείου Πανεπιστημίου «Δυνητικές Κοινότητες: Κοινωνιο-Ψυχολογικές Προσεγγίσεις και Τεχνικές Εφαρμογές», θα δώσει απαντήσεις στο θέμα αυτό και σε πολλά σημαντικότερα. Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνόφωνης μπλογκόσφαιρας, όπως έχει δείξει με τα μηνύματά της, περιμένει με ενδιαφέρον τα τελικά αποτελέσματα που θα προκύψουν από τις απαντήσεις 1.388 ιστολόγων στο ερωτηματολόγιο της έρευνας. Ζαφείρη, καλή δύναμη και καλή επιτυχία!

Νέο όνομα

Προτού καλά-καλά στεγνώσει η μπογιά στην καινούργια ταμπέλα του ιστολογίου αυτού, η οποία φιλοξενεί το νέο του όνομα, θεώρησα σκόπιμο να εξηγήσω προς τι η αλλαγή.

Η ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα μού έδωσε τους τελευταίους μήνες πολλές χαρές: ανακάλυψα στα νερά της κείμενα-διαμάντια, γνώρισα (διαδικτυακά, κυρίως) αξιόλογους και δημιουργικούς ανθρώπους, έμαθα ενδιαφέροντα νέα πράγματα, κατέθεσα τις σκέψεις μου και εισέπραξα άμεσα και έμμεσα την αντίδραση άλλων bloggers και κυβερνοναυτών -εμπειρία μαγική, καθώς για έναν δημοσιογράφο η επαφή με τους αναγνώστες, και ιδιαίτερα τους «ψαγμένους» και απαιτητικούς, είναι πολύτιμο δώρο.

Μεγάλο μέρος αυτής της εμπειρίας το οφείλω στο feedback που εισέπραξα για το ένθετο το οποίο επιμελήθηκα στον «Ελεύθερο Τύπο», με τίτλο «Ξενάγηση στη σφαίρα των blogs». Το εν λόγω αφιέρωμα ήταν και η αφορμή να στήσω τούτο εδώ το ιστολόγιο. Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά δεν είχα πρόθεση να το συνεχίσω. Όμως τελικά οι Σειρήνες του blogging με μάγεψαν και το απαιτητικό «σπορ» του ιστολογείν άρχισε να αποσπά συχνά ένα καθ' όλα υπολογίσιμο κομμάτι του λιγοστού ελεύθερου χρόνου μου.

Σήμερα, περίπου ένα μήνα μετά την εξέλιξη αυτή, και ενώ έχω καταθέσει ένα πρώτο (διαδικτυακό) δείγμα γραφής, αποφάσισα να σηματοδοτήσω μια νέα αρχή. Έχοντας αποφασίσει να γράφω τακτικότερα posts για ετερόκλιτα θέματα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου (αλλά συνεχίζοντας να ρίχνω ιδιαίτερο βάρος στα του Διαδικτύου και της μπλογκόσφαιρας) και θέλοντας να προσδίδω στο εξής κατά διαστήματα πιο προσωπικό τόνο στο ιστολόγιό μου, θεώρησα καλό να κάνω relaunching, όπως λένε και οι διαφημιστές. Αντί να αλλάξω, όμως, τη «συσκευασία», ως είθισται, άλλαξα το... brand name (για να μείνω πιστός στην marketing-ίστικη ορολογία).

Δεν πρόκειται για «φιοριτούρα», αλλά για αλλαγή ουσίας. Το blog αυτό δεν έχει (πια) να κάνει με το ένθετο του «Ελεύθερου Τύπου», αλλά με τα δικά μου ενδιαφέροντα, που ενίοτε συμπίπτουν με τις επαγγελματικές ενασχολήσεις μου, ενίοτε όχι. Άλλωστε, όπως είχα εξαρχής υπογραμμίσει στην αριστερή στήλη του ιστολογίου, οι απόψεις που εκφράζονται εδώ είναι καθαρά προσωπικές. Αυτό, λοιπόν, σκέφτηκα ότι πρέπει να σηματοδοτείται και από το όνομά του.

Νέο όνομα, νέα σελίδα, νέο στοίχημα, λοιπόν. Καλή μου (καινούργια) αρχή!

Υ.Γ. 1. Η σκέψη να αλλάξω το όνομα του blog τριγύριζε στο μυαλό μου εδώ και μια εβδομάδα. Πριν από λίγες ώρες έγινε πράξη ύστερα και από τη συζήτηση που είχα με έναν εξαιρετικό ελληνόφωνο blogger, τη δουλειά και την άποψη του οποίου εκτιμώ ιδιαίτερα. Τον ευχαριστώ!
Υ.Γ. 2. «Κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια», αλλά ας επιβεβαιώσω για τυπικούς λόγους ότι το νέο όνομα προήλθε από την επιθυμία μου να διατηρήσω το ΕΤ της ηλεκτρονικής διεύθυνσης (et-blogging-guide) με κάποιον τρόπο στον τίτλο. Και ποιος τρόπος είναι καλύτερος από ένα παιχνίδι με τις λέξεις και τα γράμματα :-)

Η διαδικτυακή μάχη κατά της βίας συνεχίζεται

Η μπλογκόσφαιρα, σε διεθνές και ελληνικό επίπεδο, εντυπωσιάζει, προκαλεί, ξαφνιάζει, ευαισθητοποιεί, πρωτοπορεί αλλά και απογοητεύει, ακολουθεί πεπατημένες, αναπαράγει πάθη, πέφτει σε παγίδες. Όπως στην «πραγματική ζωή», έτσι και στο Διαδίκτυο -μέρος του οποίου είναι το ιστολογικό σύμπαν- όλα αυτά συνυπάρχουν. Και μάλιστα συνυπάρχουν ακόμα πιο συχνά και ελεύθερα. Αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του μέσου.

Όσο κι αν μερίδα δημοσιογράφων και συγγραφέων επιμένει να αναδεικνύει τα αδύναμα σημεία της ελληνόφωνης κοινότητας των bloggers, επιδεικνύοντας έναν ιδιότυπο νεολουδισμό που απαξιώνει το σύνολο της μπλογκόσφαιρας, ευτυχώς καθημερινά πληθαίνουν οι αποδείξεις ότι τα φαινόμενα στα οποία στέκονται τα επικριτικά σχόλια αποτελούν την εξαίρεση, και όχι τον κανόνα. Μία τέτοια απόδειξη είναι το ομαδικό blog που δημιούργησε πρόσφατα η Natalia με σύνθημα «Say NO to violence - Έλληνες bloggers κατά της βίας».

Φυσική συνέχεια της πρωτοβουλίας που ξεκίνησε πριν από περίπου ένα μήνα ο «Παράφωνος» για συζήτηση και δράση κατά της βίας, είναι άλλο ένα βήμα στην προσπάθεια ευαισθητοποίησης των πολιτών στο σημαντικό, όσο και ευαίσθητο, αυτό ζήτημα. Μπράβο στη Natalia, που πήρε από την αρχή ζεστά το θέμα! Επιφυλάσσομαι να συνδράμω με posts και σχόλια σύντομα. Επίσης, εύχομαι η λίστα με τους συμμετέχοντες ιστολόγους και ο αριθμός των επισκεπτών να μεγαλώσουν γρήγορα. Μαζί μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα!

Στο ίδιο έργο θεατές

Συζητήσεις επί συζητήσεων σε όλα τα επίπεδα (από παρέες απλών πολιτών μέχρι συσκέψεις αρμοδίων παραγόντων), τόνοι χυμένου μελανιού και έντονος προβληματισμός ακολούθησαν τα θλιβερά επεισόδια της Παιανίας, όπου έχασε τη ζωή του ο Μιχάλης Φιλόπουλος.

Χθες, δηλαδή μόλις 18 ημέρες μετά τη δολοφονία του νεαρού, η επανέναρξη των αθλητικών δραστηριοτήτων συνοδεύτηκε από επεισόδια σε ματς της Β΄ και Γ΄ Εθνικής. Συγκεκριμένα, στην Καλαμάτα η ήττα της τοπικής ομάδας από την Καλλιθέα με 4-2 λειτούργησε ως θρυαλλίδα για να συμπλακούν οπαδοί του Μεσσηνιακού με τον προπονητή της ομάδας Εντουάρντο Αμορίν και τους βοηθούς τους, ενώ στο Αγρίνιο ο αγώνας Παναιτωλικού-Ηλιούπολης διακόπηκε στο 78ο λεπτό, όταν, μετά την ακύρωση ενός γκολ των γηπεδούχων, ποδοσφαιριστές και παράγοντες των δύο ομάδων ήρθαν στα χέρια. Τελικά χρειάστηκε ημίωρη διακοπή, για να συνεχιστεί ο αγώνας, ο οποίος έληξε με σκορ 2-2.

Μπορεί τα γεγονότα αυτά να μην έχουν την ίδια βαρύτητα με το ραντεβού θανάτου των οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού πριν από τον αγώνα του Κυπέλλου Βόλεϊ Γυναικών, όμως και τα μεν και τα δε είναι κρούσματα βίας. Και όταν παίκτες, παράγοντες και οπαδοί ομάδων μετατρέπουν το γρασίδι σε παλαίστρα στη διάρκεια ποδοσφαιρικών συναντήσεων, εύκολα, φοβάμαι, θα φθάσουμε ξανά στην επόμενη κλίμακα, στο επόμενο σκαλί: τις αιματηρές συμπλοκές εντός και εκτός γηπέδων. Εύχομαι να διαψευστώ...

Πέντε πράγματα για μένα

Αφού χώνεψα επιτέλους το πασχαλινό τραπέζι (δεν τίμησα μεν τον οβελία, αλλά έκανα άλλες παρασπονδίες), σκέφτηκα να επανέλθω στην μπλογκόσφαιρα με το «παιχνίδι» που «σάρωσε» τους τελευταίους μήνες στα ελληνόφωνα ιστολόγια: κάθε blogger γράφει 5 πράγματα για τον εαυτό του. Έπειτα πετά το «μπαλάκι» σε άλλους πέντε διαδικτυακούς γραφιάδες, οι οποίοι δεν έχουν συμμετάσχει μέχρι εκείνη την ώρα. Ψυχαναλυτικό πείραμα; Ανάγκη εκδήλωσης μιας μορφής κοινωνικοποίησης; Όχημα διαδικτυακής αλληλογνωριμίας; Απλώς ένα «to know us better» (ποιος δεν θυμάται την ασπρόμαυρη ελληνική ταινία με Εξαρχάκο, Γιουλάκη, Βαλσάμη και άλλους καλούς ηθοποιούς που είχαν την έκφρασή αυτή για προσφάι!), βρε αδερφέ; Όπως και να το δει κανείς, σίγουρα έχει ενδιαφέρον, γιατί ο κάθε blogger απαντά με τρόπο που φέρει έντονη την πρσωπική σφραγίδα του.

Η πάσα για να συμμετάσχω κι εγώ στο «παιχνίδι» ήρθε από τον συνάδελφο Gutenberg, που διατηρεί το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο «Στο Πιεστήριο». Μου πήρε σχεδόν δύο μήνες για να την «πιάσω», αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ (οι επιδόσεις μου στα σπορ ανέκαθεν ήταν φτωχές)!

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

1. Αποφάσισα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος στη Β'-Γ' Γυμνασίου, αλλά το «μικρόβιο» είχε εκδηλωθεί πολύ νωρίτερα. Από πιτσιρικάς «ρουφούσα» τα δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες, αγαπούσα πολύ το γράψιμο, έκανα φανταστικές εκπομπές, τύπωνα μικρές εφημερίδες και περιοδικά με τη γραφομηχανή μου (απέκτησα το πρώτο θαυμαστό τέτοιο μηχάνημα στη Β' Δημοτικού και λίγα χρόνια αργότερα αναβαθμίστηκα, καθώς η μητέρα μου μου έκανε δώρο μια ηλεκτρονική γραφομηχανή).
2. Απέκτησα τον πρώτο υπολογιστή μου, μαζί με έναν εκτυπωτή, μόλις τελείωσα το Γυμνάσιο και πέρασα όλο το καλοκαίρι γράφοντας και τυπώνοντας ιστορίες, μικρά βιβλία, περιοδικά (είχα γίνει πια μεγαλοεκδότης!...). Περίπου τέσσερα χρόνια αργότερα μπήκε στη ζωή μου και το Διαδίκτυο και τότε πλέον «κόλλησα» για τα καλά με αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου.
3. Όσο ανυπόμονος ήμουν μικρός, άλλο τόσο υπομονετικός είμαι σήμερα. Αυτό που έχει μείνει αναλλοίωτο είναι το πείσμα (Ταυράκι, γαρ!).
4. Μια απογευματινή βόλτα κοντά στη θάλασσα πριν δύσει ο ήλιος είναι το τονωτικό μου «φάρμακο» όποτε νιώθω κουρασμένος. Καφές, κουβεντούλα, παγωτό (ή γλυκό) είναι τα απαραίτητα συνοδευτικά.
5. Πιστεύω στις δυνατότητες που παρέχει το Διαδίκτυο να κάνουμε τη ζωή μας ευκολότερη και πιο ενδιαφέρουσα, αλλά δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι το Ίντερνετ και γενικότερα η τεχνολογία είναι πανάκεια.

Αφού επιτέλεσα το καθήκον μου, ώρα να περάσω τη σκυτάλη σε 5 συν-ιστολόγους. Ο βασικός λόγος που άργησα να λάβω μέρος στο «παιχνίδι» ήταν ότι όλοι σχεδόν οι γνωστοί, φίλοι και άγνωστοι -πλην αξιόλογοι,- κατά τη γνώμη μου- bloggers είχαν ήδη παίξει. Τελικά, κατάφερα να βρω τους εξαιρετικούς συναδέλφους (δεν είναι σχήμα λόγου ούτε επίδειξη αβροφροσύνης) Τάκη Καμπύλη, Γκάζι Καπλάνι και Μιχάλη Μητσό, καθώς και τους e-φίλους Τρελογιατρό και Stefan.

Καλή Ανάσταση!

Εύχομαι καλή Ανάσταση σε όλους!

Τα μέτρα και το αρνάκι

Οι αθλητικοί παράγοντες και ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Ορφανός συσκέφθηκαν, συμφώνησαν σε ορισμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της βίας, οι ημέρες κύλησαν και οι προβολείς της δημοσιότητας άρχισαν να αποσύρονται από το θέμα, όπως συμβαίνει πάντα. Μόνο στο μέτωπο των ανακρίσεων για τα επεισόδια της Παιανίας και τον θάνατο του Μιχάλη Φιλόπουλου καταγράφονται καθημερινά εξελίξεις, αλλά κι αυτές πέφτουν από την πρώτη στην τέταρτη-πέμπτη θέση στα τηλεοπτικά δελτία και από τα πρωτοσέλιδα στις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων. Τελικά, έμαθε τίποτα η ελληνική κοινωνία από όσα συνέβησαν το προηγούμενο διάστημα; Έγιναν -έστω και λίγα- ουσιαστικά βήματα για την καταπολέμηση της βίας μέσα και έξω από τα γήπεδα;

Ας θυμηθούμε τα μέτρα που συμφωνήθηκαν τη Μ. Τρίτη:
1. Αναστολή της λειτουργίας των νόμιμων συνδέσμων. Ομαδικά εισιτήρια σε φιλάθλους, οργανωμένες μετακινήσεις στον αθλητικό χώρο και λειτουργία συνδέσμων «παγώνουν» ως το τέλος της αγωνιστικής περιόδου. «Μπορούν να συνεχίσουν να είναι περιπατητικοί σύλλογοι», δήλωσε ο κ. Ορφανός, σημειώνοντας ότι η απαγόρευση της σύστασης σωματείων και συλλόγων θα ήταν αντισυνταγματική.
2. Αναβάθμιση της ειδικής υπηρεσίας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης κατά της βίας και εντατικοποίηση της συνεργασίας Αστυνομίας-ομάδων πριν από τους αγώνες.
3. Αυστηροποίηση των ποινών για τις ομάδες και δημιουργία ομάδων περιφρούρησης από τις ΠΑΕ, ΚΑΕ κ.λπ.

Με μια πρώτη ματιά, δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να διαφωνήσει με όλα αυτά. Ωστόσο, το ζητούμενο είναι άλλο: ως γνωστόν, στη χώρα μας υπάρχουν νόμοι και κανόνες. Το πρόβλημα είναι ότι δεν εφαρμόζονται. Τι θα γίνει, λοιπόν, στην πράξη;

• Ομάδες και Αστυνομία θα συνεργαστούν με καλή πίστη, για να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα;
• Πώς θα διαμορφωθεί το νομικό πλαίσιο για «σεκιουριτάδες» μέσα στα γήπεδα και αστυνομικούς απ' έξω; Ο συνδυασμός αυτός θα αποδώσει; Όταν παράγοντες, όπως ο πρόεδρος του Άρη Λάμπρος Σκόρδας, δηλώνουν ότι (αντιγράφω από το sportdog.gr) «οι ΠΑΕ, οι ΚΑΕ και οι ερασιτεχνικές δεν μπορούν να τα αντιμετωπίσουν όλα. Δεν μπορεί η διοίκηση να αντιμετωπίσει κάποιον εγκληματία. Δουλειά των ΠΑΕ είναι να προφυλάξουν το προϊόν (sic). Να απομακρύνουν όσο μπορούν όλους αυτούς που θέλουν να κάνουν επεισόδια και να προφυλάξουν τον χώρο, στον οποίο ζητάνε από τον κόσμο να έρχεται», απομένει μεγάλο περιθώριο αισιοδοξίας;
• Αυστηροποίηση θα σημάνει μεγάλα πρόστιμα, τιμωρίες όπως ματς κεκλεισμένων των θυρών, αποκλεισμός έδρας κτλ.;
• Και το κυριότερο: αρκεί η αναστολή λειτουργίας των οι 270 συνδέσμων, για να «μαραθούν» τα «μπουμπούκια» που επί χρόνια εξέθρεφαν και χρησιμοποιούσαν σαν «σώματα κρούσης» οι ομάδες; Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών για σεσημασμένους χούλιγκαν-υπαλλήλους ΠΑΕ οι οποίοι, όπως όλα δείχνουν, είχαν ενεργό ανάμειξη στην αιματηρή συμπλοκή της Παιανίας επιβεβαιώνουν πόσο στενοί ήταν οι δεσμοί μεταξύ ομάδων-παραγόντων-ηθικών αυτουργών και πρωταγωνιστών επεισοδίων. Ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ Νίκος Βεζυρτζής το παραδέχθηκε, λέγοντας: «Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ξέρουμε ποιοι είναι οι χούλιγκαν και ποιοι είναι οι δολοφόνοι».

Ήδη σημαντική μερίδα πολιτών εκτιμά πως η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα δεν θα είναι η επιθυμητή, δηλαδή πως τα μέτρα δεν θα αποδώσουν καρπούς, ενώ πολλοί προχωρούν ένα βήμα παραπέρα, χαρακτηρίζοντάς τα άτολμα. Αυτή είναι, για παράδειγμα, η απάντηση του 80% των συμμετασχόντων στην ηλεκτρονική δημοσκόπηση του Press-gr.

Στην ίδια δημοσκόπηση το 51% δηλώνει πως την κύρια ευθύνη για τους χούλιγκαν έχουν οι ομάδες, ενώ 9 στους 10 συντάσσονται με τη βασική διαπίστωση όλων των άρθρων και των σχολίων που γράφτηκαν το τελευταίο δεκαήμερο στην ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα: η αθλητική βία δεν αποτελεί μεμονωμένο φαινόμενο, αλλά συνδέεται και αντανακλά ευρύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας.

Την παραδοχή αυτή κάνουν και αξιωματικοί της Αστυνομίας, που δεν κρύβουν τους φόβους τους ότι η αδρανοποίηση των συνδέσμων (αν και εφόσον επιτευχθεί, βέβαια, στην πράξη) μπορεί να έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα την «αλλαγή γηπέδου» για τα ξεσπάσματα βίας -η βία θα μετακομίσει αλλού. Άλλωστε, τι θα εμποδίσει αυτούς που ξεκινούν τώρα από έναν σύνδεσμο και δίνουν ραντεβού για να συγκρουστούν με οπαδούς της αντίπαλης ομάδας σε οποιοδήποτε σημείο, να συνεχίσουν ανενόχλητοι τη δράση τους έχοντας ως έδρα ένα καφενείο, ένα κατάστημα, ένα σπίτι ή απλά κάνοντας συνεννοήσεις από το τηλέφωνο, το Διαδίκτυο κ.λπ.;

Για να μην περιοριστούμε, λοιπόν, στις αγαθές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) προθέσεις και στα «ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα», πρέπει -όπως τόνισα και στο προηγούμενο post- να αναλάβουν όλοι (και ο καθένας μας ξεχωριστά) τις ευθύνες τους. Διαφορετικά, θα επιβεβαιωθεί ο «ισχυρός άνδρας» του Άρη, που δήλωσε μετά την ανακοίνωση των παραπάνω μέτρων (αντιγράφω ξανά από το sportdog.gr): «Όλα αυτά που ακούσαμε πιστεύω πως απλώς εφησυχάζουν τις συνειδήσεις μας για να είμαστε ήρεμοι και να φάμε το αρνί μας».

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΒΙΑ (κάθε μορφής)!

Η αιματηρή συμπλοκή μεταξύ οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού την περασμένη Πέμπτη, στη διάρκεια της οποίας έχασε τη ζωή του ο 25χρονος Μιχάλης Φιλόπουλος, σόκαρε αλλά δεν ξάφνιασε.

Μπορεί η ελληνική κοινωνία να προσποιείται -κατά την προσφιλή της συνήθεια- ότι πρώτη φορά μαθαίνει με (ανατριχιαστικές) λεπτομέρειες τι γίνεται μέσα και έξω από τα γήπεδα και, κυρίως, τι συμβαίνει στους κόλπους των συνδέσμων των ομάδων, όμως η αλήθεια είναι ότι τα γνώριζε όλα. Για του λόγου το αληθές, ένα μικρό «ταξίδι» στον χρόνο:

• Μάρτιος 2006: Εκτεταμένα επεισόδια ανάμεσα σε χούλιγκαν του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού (και πάλι) μετατρέπουν για ώρα τη λεωφόρο Υμηττού στο Παγκράτι σε πεδίο μάχης. Σιδηρογροθιές, στιλέτα, αλυσίδες βγαίνουν από τα μπουφάν των δύο πλευρών και εκτυλίσσεται άγριο κυνηγητό στους δρόμους της περιοχής. Από βίντεο αποκαλύπτεται ότι στη σύρραξη έλαβαν μέρος και χούλιγκαν από το Βελιγράδι και τη Μόσχα. Η πιο τρανή απόδειξη για τις «αδελφοποιήσεις» ελληνικών και ξένων συνδέσμων. «Στέλνετε ενισχύσεις, στέλνουμε ενισχύσεις» είναι το σύστημα. Τα «μπουμπούκια» από την Αθήνα ανταπέδωσαν αργότερα, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με τους χούλιγκαν του Ερυθρού Αστέρα στο Βελιγράδι.
• Σεπτέμβριος 2006: Στη Θεσσαλονίκη οπαδοί του Άρη και του ΠΑΟΚ συγκρούονται λίγο πριν ξεκινήσει φιλικό(!) παιχνίδι στο πλαίσιο του τουρνουά «Μαυροσκούφεια». Αρκετοί τραυματισμοί (ένας τραυματίας δέχθηκε μαχαιριά και σφαίρα από αεροβόλο) και υλικές ζημιές ως επί το πλείστον σε σταθμευμένα αυτοκίνητα είναι ο απολογισμός.
• Ιανουάριος 2007: Με επίκεντρο τον σύνδεσμο φιλάθλων του Ολυμπιακού στην Ηλιούπολη (κοντά στην πλατεία Κανάρια), ομάδες οπαδών των «ερυθρόλευκων» συγκρούονται με οπαδούς των «πρασίνων». Έντρομοι οι θαμώνες ταβέρνας που βρίσκεται στην περιοχή τρέχουν να κρυφτούν, ενώ οι κάτοικοι βλέπουν τα αυτοκίνητά τους να καταστρέφονται από τους νεαρούς χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν.
• Ιανουάριος 2007: Κατεστραμμένα αυτοκίνητα και τζαμαρίες είναι ό,τι άφησαν πίσω τους οι οπαδοί των δύο ομάδων που συνεπλάκησαν στην οδό Πειραιώς μετά τον αγώνα Παναθηναϊκού-Ιωνικού και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη το ματς Ολυμπιακού-Πανιωνίου.

Και αυτά είναι μερικά μόνο από τα περιστατικά που κατεγράφησαν στο αστυνομικό δελτίο, χωρίς να προκαλέσουν έντονες συζητήσεις ανάλογες με αυτές των τελευταίων ημερών. Το συμπέρασμα είναι προφανές. Όσο δεν είχε κυλήσει αίμα, προτιμούσαμε όλοι την εύκολη λύση: τον στρουθοκαμηλισμό, την επίμονη άρνηση της πραγματικότητας, το αδιάφορο σφύριγμα με το σκεπτικό «είναι πρόβλημα άλλων».

Τα γεγονότα της Παιανίας μάς υποχρέωσαν να ξυπνήσουμε απότομα. Άραγε θα παραμείνουμε σε εγρήγορση; Θα περάσουμε από τις διαπιστώσεις και τα ευχολόγια στην πράξη, προκειμένου να μη θρηνήσουμε κι άλλη απώλεια ανθρώπινης ζωής σε ανάλογο περιστατικό;

Υπ' αριθμόν ένα προϋπόθεση για να γίνει αυτό, είναι να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας ως άτομα, ως φίλαθλοι, ως πολίτες αυτού του τόπου. Επίσης, να αναλάβουμε τις ευθύνες που συνεπάγεται το πόστο μας: πολιτικοί, αθλητικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι, αστυνομικοί, επικεφαλής συνδέσμων έχουν όλοι το μερίδιό τους.

Είναι απαράδεκτο και υποκριτικό:

• Οι εκάστοτε κυβερνώντες να μένουν στα λόγια και να μη λαμβάνουν αυστηρά μέτρα που θα σπάσουν την αλυσίδα της ενθάρρυνσης-ενίσχυσης χούλιγκαν και της χρησιμοποίησής τους από τις ομάδες, επειδή φοβούνται το πολιτικό κόστος. Το περιστατικό της περασμένης Πέμπτης έδειξε πως πρωτοβουλίες όπως η τοποθέτηση καμερών στα γήπεδα δεν αρκούν, γιατί η βία έχει ήδη μεταφερθεί και έξω από αυτά.
• Η εκάστοτε αντιπολίτευση να αναλώνεται σε εύκολη κριτική και να μην προτείνει συγκεκριμένα μέτρα, φοβούμενη και αυτή το πολιτικό κόστος.
• Τα στελέχη των ΠΑΕ, ΚΑΕ κ.λπ. να περιορίζονται σε δηλώσεις του τύπου «καταδικάζουμε τη βία και εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας για τα θλιβερά επεισόδια», την ώρα που ενισχύουν τους συνδέσμους χωρίς να τους ενδιαφέρει -στην καλύτερη περίπτωση- αν είναι εστίες βίας.
• Οι δημοσιογράφοι να βγάζουμε κραυγές για τα «πρωτοφανούς βιαιότητας» επεισόδια και να «ανακαλύπτουμε» ξαφνικά τη «σκοτεινή» πλευρά των γηπέδων, ενώ όλα όσα παρουσιάζουμε ως «πρωτάκουστα» ήταν κοινό μυστικό. Επιπλέον, να ξεχνάμε τα πρωτοσέλιδα μίσους και αλληλοσπαραγμού των αθλητικών εφημερίδων πριν και μετά από κάθε ντέρμπι (βλ. για το θέμα αυτό το εξαιρετικό σχόλιο του Mediablog με ενδεικτικά πρωτοσέλιδα).
• Η Αστυνομία να θλίβεται κι αυτή για τα γεγονότα, αλλά να μην αξιοποιεί πληροφορίες του Προέδρου της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης Θανάση Μπελιγράτη περί κινδύνου επεισοδίων την περασμένη Πέμπτη στη συνάντηση Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού για το Final 8 του κυπέλλου γυναικών.
• Οι επικεφαλής συνδέσμων να εμφανίζονται έκπληκτοι για ό,τι συμβαίνει γύρω τους, σαν να μην έχουν καμία ευθύνη για το νοσηρό φαινόμενο των συμμοριών που εξαπλώνεται στις τάξεις των συνδέσμων με την ανοχή ή και την προτροπή τους, όπως απέδειξαν οι έφοδοι της Αστυνομίας σε 5 συνδέσμους φιλάθλων του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού σε διάφορα σημεία της Αττικής αμέσως μετά τα τελευταία γεγονότα. Στη διάρκειά τους οι αστυνομικοί ανακάλυψαν σωστό οπλοστάσιο (αντιγράφω από το in.gr): 10 ξύλινα κοντάρια, μία αλυσίδα, 17 βεγγαλικά, 2 ζυγαριές ακριβείας, ποσότητα άγνωστης λευκής σκόνης (πιθανότατα ηρωίνη) περίπου 6 γραμμαρίων, ακατέργαστη κάνναβη βάρους περίπου 906 γραμμαρίων, πέντε μεταλλικούς σωλήνες, 7 ξύλινα ρόπαλα, 5 καπνογόνα, 47 κροτίδες, ένα αυτοσχέδιο ελαστικό ραβδί, μία κενή περιεχομένου φιάλη μπίρας με μονωτική ταινία στο στόμιο που ανέδιδε οσμή εύφλεκτου υγρού, ένα πτυσσόμενο μεταλλικό γκλομπ, 3 αυτοσχέδια ξύλινα γκλομπ, ένα μπαστούνι μπέιζμπολ, καθώς και σκεπάρνια, βαριοπούλες, τσεκούρι, πανό, μπλούζες και κασκόλ με υβριστικά συνθήματα.

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η βία μάς απειλεί όλους. Χθες ήταν στα γήπεδα, σήμερα και έξω από αυτά. Πολλοί από τους χούλιγκαν είναι οι «γνωστοί άγνωστοι» των διαδηλώσεων. Είναι άτομα νεαρής ηλικίας τα οποία καμαρώνουν που «τα έσπασαν» και παρακολουθούν με ικανοποίηση στα πλάνα των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων τον εαυτό τους εν δράσει. Όπως σχολίασε στον «Ελεύθερο Τύπο» (30/3/2007, σ. 6) ο καθηγητής Κοινωνιολογίας στο ΤΕΙ Κρήτης κ. Γιάννης Χλιαουτάκης, βασιζόμενος σε δύο έρευνές του, «αυτό που ενδιαφέρει τους συμμετέχοντες στις πράξεις βίας είναι η παραγωγή βίαιων, άρα θεαματικών πράξεων, ώστε να μπορούν και οι ίδιοι στη συνέχεια να δουν, να διαβάσουν και να καμαρώσουν τον εαυτό τους που υπήρξε πρωταγωνιστής αυτών των γεγονότων για τα οποία μιλά όλη η Ελλάδα. Είναι μια καθαρά ναρκισιστική συμπεριφορά και οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο διαιώνισης της βίας».

Εξάλλου, πέρα από τις μορφές μαζικής εκδήλωσής της, η βία έχει περάσει προ πολλού το κατώφλι πολλών οικογενειών, έχει χτυπήσει παιδιά στο σχολείο, έχει διεισδύσει παντού... Είναι καιρός να ανακόψουμε την πορεία της και να προσπαθήσουμε από κοινού να την ξεριζώσουμε. Ας αρχίσουμε υψώνοντας τη φωνή μας εναντίον της. Η πρωτοβουλία του καλού συν-ιστολόγου Παράφωνου «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΒΙΑ», πρέπει να μας ευαισθητοποιήσει. Η ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα για άλλη μια φορά κινείται (το παραπάνω link προς το blog του Παράφωνου περιλαμβάνει και κατάλογο των ιστολογίων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα)!

Υ. Γ. Μια ενδιαφέρουσα παρόμοια πρωτοβουλία από το εξωτερικό είναι η: http://stopviolence.com/